Rozdział 13

muzyka

Sophie.

W sobotni poranek obudził mnie sms od Liama. Chłopak napisał, że chce ze mną o czymś porozmawiać. Umówiliśmy się więc, że przyjdzie do mojego domu. Zsunęłam się z poduszek i delikatnie przeciągnęłam. Włączyłam telewizję i przez krótką chwilę przyglądałam się puszczanym tam teledyskom. Pośpiesznie ruszyłam do łazienki. W domu byłam sama. Tata pracował, a mama pojechała wraz z bratem na cotygodniowe zakupy. Wzięłam szybki prysznic, delikatnie się pomalowałam i ubrałam. Wróciłam do sypialni, w której pościeliłam łóżko i trochę posprzątałam. Jestem osobą, która nie lubi bałaganu. Po prostu wokół mnie musi być porządek, ponieważ jeżeli jest inaczej to nie jestem spokojna. W moim życiu również muszę mieć wszystko uporządkowane i nienawidzę gdy coś wymyka mi się spod kontroli. Po chwili zeszłam na dół, zrobiłam sobie małe śniadanie i z niecierpliwością czekałam na Liama. Ciekawe co chciał mi przekazać? Payne to bardzo fajny chłopak. Wiele osób mówi, że do siebie pasujemy bo jesteśmy podobni. Tak jak ja jest dość poukładany, jeżeli można nazwać tak gwiazdę oraz bardzo miły i uprzejmy. W końcu po pół godzinie czekania, usłyszałam dzwonek do drzwi. Z uśmiechem na twarzy podeszłam do drzwi.

- Hej, Sophie – delikatnie przytulił mnie na powitanie

Miał dzisiaj na sobie ciemnobeżowe spodnie, czarną, rozpiętą kurtkę, granatowo zieloną koszulę i szary szalik. Po jego minie zauważyłam, że jest podenerwowany. Znając Liama, to co chce mi przekazać jest dla niego dość ważne.

- Cześć – uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę salonu – Siadaj – pokazałam palcem na kanapę, po czym sama usiadłam obok mojego przyjaciela,

- Masz bardzo przytulny dom,

- Dziękuję – zaśmiałam się,

- I słodko się śmiejesz – powiedział a ja zaczerwieniona spuściłam głowę i zaczęłam bawić się moimi dłońmi,

- A więc o czym chciałeś ze mną porozmawiać? – przerwałam niezręczną ciszę,

- Bo wiesz… Chodzi o to… - stresował się – Po prostu chcę coś wyjaśnić,

- Dobrze, to mów – delikatnie się do niego uśmiechnęłam,

- Jesteś dla mnie bardzo ważną osobą i gdy cię poznałem to od razu mi się spodobałaś. Te piękne blond loki, słodki uśmiech, mały nosek i śliczne oczy, wyglądałaś jak anioł. Trudno było mi otrząsnąć się po rozstaniu z Danielle i nagle pojawiłaś się ty. Chciałem cię bliżej poznać, myślałem, że kto wie, może to właśnie ty jesteś mi przeznaczona a nie moja była dziewczyna. I było całkiem miło, wiesz te nasze spotkania, podobało mi się. Jednak kiedy tamte fanki zaczęły rozmawiać ze mną o Dan, a później jeszcze ją spotkałem. Zaczęliśmy rozmawiać. To była trudna decyzja, trudny wybór, uwierz mi. Doszedłem do wniosku, że to Danielle kocham, że to ona jest dla mnie najważniejsza, bez niej to już nie to samo i mimo, że jesteś wspaniałą dziewczyną, to chcę ci powiedzieć, że wróciłem do Danielle i chciałbym, żebyśmy pozostali w relacjach przyjacielskich.  Co ty na to? – oparł głowę o swoje dłonie i szybko powiedział o co mu chodziło,

Patrzyłam na niego w osłupieniu. Liama traktowałam od początku jako przyjaciela, nasze spotkania również jako przyjacielskie, nie jak randki. Polubiłam Danielle i chciałam, by do siebie wrócili. Nie rozumiem, czym Payne się przejmuje,

- Od zawsze traktowałam cię jak przyjaciela, jesteś niesamowitym chłopakiem, ale ja nic więcej do ciebie nie czułam, ani nie czuję. Cieszę się, że wróciłeś do Danielle, bo wydaję się świetną dziewczyną i od początku wiedziałam, że ją kochasz. Nie ma sprawy. – uśmiechnęłam się niepewnie,

- Czyli nie narobiłem ci nadziei ani nic z tych rzeczy? – zagryzł wargę,

- Nie – odpowiedziałam, na co on odetchnął z ulgą,

- Bo wiesz najpierw Louis, Zayn i Harry namawiali mnie żebym zaczął się z tobą spotykać, później nasze zdjęcia zaczęły pojawiać się w mediach, ludzie zaczęli nas ze sobą łączyć, nawet fanki myślały, że coś jest pomiędzy nami, więc chciałem to wyjaśnić,

- Wszystko dobrze, cieszę się, że już to wyjaśniliśmy. Dziewczyny też mi ciągle gadały, że byśmy tak do siebie pasowali i takie brednie. Ale teraz, to chcę ci życzyć szczęścia i wytrwałości z Danielle – przytuliłam go,

- Dziękuję! Musicie się poznać, bo jesteście trochę podobne, na pewno się polubicie,

- Czemu nie, brzmi fajnie. A ty i chłopaki jakie macie plany na weekend?

- Nic takiego, ja jadę z Danielle do jej rodziców, a reszta siedzi w domu, pewnie pójdą na jakąś imprezę, czy coś. A wy?

- Dzisiaj idziemy na noc do Effy. Lubię takie babskie wieczory. Rodzice Effy jadą gdzieś na weekend, więc będziemy same. Popcorn, pizza, lody, filmy i rozmowy całą noc, to jest to.

- Ach, te dziewczyny – zaśmiał się,

Posiedzieliśmy jeszcze razem jakiś czas, po czym Liam powiedział, że musi już iść. Odprowadziłam go do drzwi. Gdy zostałam sama w domu, poszłam do mojego pokoju, rzuciłam się na łóżko i napisałam moim przyjaciółkom o mojej rozmowie z Paynem. Od razu mi odpisały, że pogadamy o tym wieczorem. Było już przed trzecią, więc zaczęłam się zbierać. W między czasie zadzwoniła do mnie mama, która powiedziała, że razem z moim bratem zje obiad w restauracji.  Spakowałam torbę, założyłam kurtkę, buty, szalik i czapkę i wyszłam z domu. Cały Londyn obsypany był śniegiem, było pięknie. Każda pora roku ma swój urok, a w tym cudownym mieście, jest jeszcze lepiej. Idąc do Effy wstąpiłam do fastfooda i pośpiesznie zjadłam burgera, ponieważ w domu nie zdążyłam nic zjeść. Po 15 minutach byłam już w domu mojej przyjaciółki.

 - Hej i jak? – zapytała się mnie z troską Walkers,

- Co jak? – zapytałam nie wiedząc, o co jej chodzi,

- Oj, daj spokój – zaczęła i odwróciła się w stronę salonu, gdzie na kanapie siedziała już Molly – Chodzi mi o Liama, wiemy, że go polubiłaś… a on dowalił coś takiego,

- Ale, czy wy nie możecie zrozumieć, że Liama na serio traktuję tylko jako przyjaciela! Nie chcę od niego nic więcej, naprawdę! Nie okłamałabym was przecież – usiadłam na fotelu z niezadowoloną miną,

- Serio? – podniosła wzrok Molly,

- Tak! Porozmawiałam z nim i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Zresztą same wiecie, że Danielle jest bardzo fajną dziewczyną i życzę im szczęścia. To jest cała prawda – głośno westchnęłam,

- Coś mi tu nie gra – oparła się o poduszkę Effy,

- Co znowu? – zapytałam się jej i kątem oka spojrzałam na Molly, która zawzięcie z kimś smsowała – Molly, z kim tak piszesz?

- Z Jakem – uśmiechnęła się wypowiadając imię nowopoznanego chłopaka,

Zazwyczaj jej ‘klubowe’ znajomości kończą się zanim tak naprawdę dobrze się poznają. Jednak Jake wydaje się fajnym chłopakiem, a wiem, że po kłótni ze swoim niedoszłym przyjacielem Li potrzebuje jakiegoś opiekuńczego i kochanego chłopaka.

- Opowiedz nam coś o nim, co mówi, jaki jest i w ogóle – podniosła się Effy,

- No to jest naprawdę fajny, miły i śmieszny. A jak się uśmiecha to jest wtedy taki słodki – opowiadała podekscytowana Molly – I ma bardzo dużo kasy, serio… ale  w ogóle się tym nie szczyci, jest zupełnie normalny,

- No to fajnie – uśmiechnęłam się do niej zadowolona, że zmieniłyśmy temat,

Po chwili włączyłyśmy film, wzięłyśmy chipsy, popcorn i żelki. Uwielbiam takie wieczory, zdecydowanie bardziej niż głośne i niespokojne imprezy. Podczas filmu Molly pochłonięta była swoją rozmową z Jakem, a do Effy co jakiś czas pisał Harry. Chyba tylko ja najbardziej zajęta byłam filmem. Patrząc na moje przyjaciółki czułam się trochę poirytowana, bo ja nie mam mojego Jake, mojego Harrego, a mimo wszystko chciałabym znaleźć chłopaka, nawet jeżeli dziewczyny będą wypierać się co do Crisa i Stylesa to ja i tak wiem swoje. Głębiej się zastanawiając to chciałabym mieć się do kogo przytulić, z kim rozmawiać, żartować i milczeć. To byłoby miłe, i to bardzo. Chciałabym mieć takiego kogoś… i nie mam na myśli Liama.

- Co się tak, Effy, szczerzysz do tego telefonu – brunetka rzuciła najmłodszą z nas poduszką,

- Nic, nic – zaśmiała się,

- Chyba raczej Harry – pokazałam jej język,

- To tylko przyjaciel, nic więcej – machnęła ramionami,

- Mów tak dalej – spojrzała się na nią Molly,

- A właśnie, wracając do tematu, Sophie – zrobiła oburzoną minę i spojrzała się na mnie – Bądź szczera,

- Jestem,

- Wiem, że ktoś ci się podoba. Tylko do końca nie wiem kto, wcześniej myślałam, że chodzi o Liama, no ale jednak nie…

- Skąd wiesz? – zrobiłam zdziwioną minę,

- To się widzi, kochanie. Zbyt często jesteś zamyślona, miewasz humorki, czasem jesteś taka rozpromieniona, śmiejesz się i w ogóle, a czasem jesteś smutna – wyjaśniła Molly,

- I zawsze wiąże się to ze spotkaniami z chłopakami z One Direction, w szkole jesteś bardziej opanowana – dodała Effy,

- Dobra, powiem wam… tylko nie śmiejcie się i nie mówicie nikomu, proszę – spojrzałam się na nie z poważną miną,

- Nie zachowuj się jak dziecko – wybuchła śmiechem Effy,

- Niall – wypowiedziałam imię idealnego blondyna prawie szeptem,

- Niall? – otworzyła ze zdziwienia oczy brunetka,

- Niall?! – powtórzyła ją Eff,

- Tak – uśmiechnęłam się delikatnie – Jest taki miły i słodki i uroczy i ma takie piękne oczy, od razu mi się spodobał, ale wiecie, że jestem nieśmiała. Zresztą na pewno nie mam u niego szans, w końcu to gwiazda – posmutniałam,

- Oj daj spokój, Niall jest przecież fajny, sama wiesz, damy radę – puściła mi oczko Molly,

- Nigdy nie wpadłabym na to, że podoba ci się nasz Horanek, świetnie maskujesz niektóre uczucia – pokiwała głową Effy,

- Długo się z tym ukrywałam, no a wy jeszcze ciągle drążyłyście temat Liama. Chociaż cały czas zastanawiam się, czy nie zrezygnować. Nie chcę się angażować, żeby później się zawieść, boję się. Nie wiem co zrobić,

- Ani mi się waż rezygnować – spojrzała na mnie poważnie Molly, na co Walkers wybuchła śmiechem,

- Molly ma rację. W sumie, tworzylibyście taką słodką, grzeczną parę – uśmiechnęła się F,

- A wyobrażasz sobie ich w łóżku!? – wybuchła Molly, łapiąc Eff za rękę,

- Nie mogę wytrzymać! – turlała się ze śmiechu najmłodsza z nas,

- Bardzo śmieszne – spojrzałam na nie z urażoną nudną,

Resztę czasu spędziłyśmy śmiejąc się, jedząc i rozmawiając. W sumie to cieszę się, że wreszcie wyznałam dziewczynom, kto mi się podoba. Teraz możemy rozmawiać o Niallu przez cały czas. Zastanawia mnie tylko co z tego wyjdzie. Jestem nieśmiała i trudno mi będzie cokolwiek zrobić, zwłaszcza, że bardzo możliwe jest, że w oczach tak wspaniałej osoby jak Niall jestem tylko koleżanką. Te myśli zżerają mnie już od jakiegoś czasu. Gdy się widzimy jestem bardzo szczęśliwa, bo Horan zawsze jest miły i zabawny, ale mimo wszystko to i tak nic nie znaczy. Nie wiem, sama nic nie wiem. 

przepraszamy, że rozdział pojawił się tak późno, ale u nas końcówka semestru i miałyśmy dużo na głowie, oprócz tego Molly zepsuł się komputer, co też utrudnia jej pisanie rozdziałów. co sądzicie o tym, że Sophie podoba się Niall? czy nie ma u niego szans, czy może niepotrzebnie dramatyzuje? zachęcamy do komentowania :)