Rozdział 11

muzyka

Effy

Styczeń, czyli dla mnie miesiąc oznaczający imprezy i początek czegoś nowego. Zawsze obiecuję sobie, że wraz z nowym rokiem zmienię się, zmienię moje życie, ale i tak kończy się tylko na postanowieniach. Teraz będzie inaczej, musi. Przede wszystkim chcę uwierzyć w siebie i znaleźć pośród tego wszystkiego moje prawdziwe „ja”, chcę zacząć uważać na to co mówię, czasem być trochę milsza, liczyć się z innymi i spróbować być szczęśliwa i może wreszcie znaleźć chłopaka. To moje noworoczne postanowienia. Oprócz tego pierwszy miesiąc w roku to przede wszystkim wspominanie sylwestra i następujących dwa dni po nim moich urodzin. Tak, ledwo co wszyscy zdążą wyleczyć się z pierwszego kaca, a czeka ich następny. W tym roku 3 stycznia przypada w sobotę, co oznacza, imprezę równo w moje urodziny. Tym razem będzie to domówka z najbliższymi przyjaciółmi. Ze wszystkich rodzajów imprez właśnie te lubię najbardziej, jest śmiesznie i swobodniej niż w klubie. Są tylko ludzie, których tu chcę. Wszyscy wspominamy je przez długi czas i często jest o nich głośno wśród innych. Około dwunastej obudził mnie dźwięk mojego iPhona. Miałam dzisiaj dużo do zrobienia, więc nie mogłam pozwolić sobie na zbyt długie wylegiwanie się w łóżku. Wyszłam z mojego pokoju i zeszłam na dół, do kuchni. Wypuściłam na dwór mojego psa i wróciłam, by zrobić sobie śniadanie. Na szczęście w tym roku moi rodzice pojechali na małe wakacje po świętach w góry, gdzie jeżdżą na nartach i spędzili sylwestra, a wracają dopiero w niedzielę późnym wieczorem. Wyciągnęłam z kieszeni dresów mój telefon i przeczytałam życzenia jakie mi wysłali, z obojętnością wrzuciłam iPhona z powrotem i wzięłam do ręki talerz z jedzeniem. Włączyłam w moim pokoju telewizor, położyłam się do łóżka i zaczęłam jeść zrobione przed chwilą kanapki z nutellą. Odpaliłam też mojego laptopa i zalogowałam się na twittera. Zauważyłam w moich interakcjach spore zamieszanie – Liam, Niall i Louis zdążyli złożyć mi już życzenia. Z tego powodu masa ludzi zaczęła przesyłać te tweety, lub nawet mnie obserwować. Odpisałam całej trójce i reszcie znajomym. Miło, że pamiętali. Po chwili zamknęłam klapkę od laptopa i położyłam go na biurku, pościeliłam łóżko i zeszłam na dół. Mam nadzieję, że dzisiejsza impreza będzie udana. Zjawi się na niej Molly, Sophie, Robert, Jay, Kate, Naomi, Melanie, Amber, Darren, parę znajomych ze szkoły, Liam, Louis, Niall, Zayn i Harry. To będzie moje pierwsze spotkanie ze Stylesem w tym roku. Nie wiem, czy pamięta co wygadywał, ale jestem pewna, że któryś z chłopaków mu to opowiedział ze szczegółami. Oczywiście jak zawsze musiał coś odwalić. To będzie trochę niezręczne i krępujące spotkanie, ale wiem, że powinniśmy porozmawiać i wyjaśnić sobie to co działo się dwa dni temu. Chociaż i tak jestem pewna, że jego wyznania były nieszczere i spowodowane tylko i wyłącznie zbyt dużą ilością alkoholu. Przestałam się nad tym zastanawiać i zaczęłam sprzątać, odkurzyłam i starłam kurze w salonie, a w kuchni zmyłam wszystkie naczynia. Oprócz tego przygotowałam też stół w pokoju dziennym, położyłam chipsy i inne przystawki. Alkohol już chłodził się w lodówce. Cały dom był gotowy już o piętnastej. Miałam, więc czas tylko dla siebie. Wzięłam długą kąpiel, po której ubrałam się w szlafrok i ruszyłam do mojego pokoju. 

Stanęłam przed dużą szafą i zastanawiałam się co wybrać. Nigdy nie wiem w co mam się ubrać. Zawsze staram się ładnie wyglądać. Lubię mój styl i moje ubrania, ponieważ na zakupach zawsze towarzyszy mi Molly i Sophie, lub Lou, która w końcu jest stylistką. To właśnie od niej często dostaję ubrania z nowych kolekcji, czy świetne kosmetyki. Oprócz tego moja siostra czasem załatwia mi i Li sesje z dobrymi fotografami. Jestem jej z tego powodu bardzo wdzięczna. Nie marnując czasu szybko westchnęłam i wyjęłam z dużej, białej szafy kremową sukienkę i czarną, skórzaną kurtkę. Wraz z moimi ubraniami ruszyłam w stronę łazienki. Wyjęłam wszystkie potrzebne mi kosmetyki oraz podłączyłam lokówkę i prostownicę do prądu. Stanęłam przed lustrem, gdy usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Szybko odebrałam.

- Hej, Effy. O której mam przyjść? – zapytała się mnie Molly,

- Cześć. Wszyscy będą około osiemnastej,

- To przyjdę o piątej – zaśmiała się,

- Ok, czekam,

- Do zobaczenia i wszystkiego najlepszego,

- Pa – uśmiechnęłam się sama do siebie,

Nałożyłam podkład, róż i pomalowałam oczy. Na co dzień nie jestem zwolenniczką zbyt mocnego makijażu, bardziej stawiam na naturalność, ale w końcu dzisiaj kończę 17 lat i wypadałoby wyglądać przyzwoicie. Następnie zajęłam się moimi włosami. Po pół godzinie fryzura była gotowa. Tuż przed siedemnastą ubrałam się, założyłam szpilki i wyszłam z łazienki, po czym udałam się do salonu. Ostatnie poprawki, rozłożenie wódki, piwa i drinków na stole i pozostało mi czekanie na gości. Oczywiście pierwsza zjawiła się Molly, ale nie wiem czy ją mogę zaliczyć jako gościa.

- Wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń, szczęścia, miłości, chłopaka i wszystkiego czego sobie zapragniesz – przytuliła mnie – No w końcu skończyłaś te 17 lat, dzieciaku – zaśmiała się,

- I tak jestem dzieckiem – wytknęłam jej język

Prawda jest taka, że nie chcę dorastać. Takie życie nie jest dla mnie. Przerasta mnie. Przerasta mnie odpowiedzialność i to jak ten czas mija, dlatego pragnę być dzieckiem jak najdłużej się da. Dzieciństwo to beztroski czas i zawsze będę wspominać je dobrze. Wszyscy są mili, nikt się nie kłóci, nie wiesz nic o problemach, okrucieństwie, czy prawdziwym życiu, który potrafi skopać ci tyłek, masz kochającą rodzinę, która troszczy się o ciebie i chcę dla ciebie jak najlepiej bo jesteś jej oczkiem w głowie. Gdy dorastamy wszystko zaczyna się komplikować. Często popadamy w nałogi, a nawet choroby, próbujemy kształtować swoją własną osobowość, a to nie jest łatwe. Dowiadujemy się jak naprawdę wygląda życie, co niestety nie jest zbyt miłe. Jestem chyba tą typową nastolatką, ale nie mam zamiaru jak na razie wkraczać w to dorosłe życie. Mam na to jeszcze trochę czasu, może właśnie to sprawia, że jestem zagubiona, ale nie chcę być dorosła. Będę starać się być dzieckiem jak długo się da, mieć marzenia, uśmiech i radość z życia nawet gdy będę już blisko śmierci.

- Tak, tak. Wiem – zaśmiała się, obie poszłyśmy do salonu, gdzie usiadłyśmy na krzesłach przy stole,

- Rozmawiałaś z Zaynem od sylwestra? Nadal cię olewa? – podniosłam jedną brew,

- Nie rozmawiałam. Cały czas ma mnie w dupie. Myślałam, że się przyjaźnimy, ustaliliśmy, że oboje o tym zapomnimy i będzie jak dawniej, ale nie jest. Wiesz, on zachowuje się jak dupek, zaliczył i teraz nie jestem mu już potrzebna – spuściła wzrok – a dobrze wiesz jak bardzo nienawidzę, gdy ktoś tak mnie traktuje. A powiedz mi lepiej, czy Harry odezwał się do ciebie?

- Nie – zaśmiałam się na myśl o tamtej nocy, gdy schlany Styles przytulał się do mnie i mamrotał mi pod nosem różne głupoty – Ciekawe czy cokolwiek pamięta,

- Nawet jeśli nie, to wszyscy mu przypomnieli,

- Wiem,

- Pewnie dzisiaj przyjdzie taki spłoszony i nie będzie wiedział, co powiedzieć – zaśmiała się Molly,

Naszą rozmowę przerwał dzwonek do drzwi. Zerwałam się i podbiegłam otworzyć pierwszym gościom. Byli to ludzie z mojej szkoły. Ludzie z mojej klasy i inni znajomi oraz nasza paczka. Święta trójca, nasza para zakochanych, mój kochany gej Jay i Robert. Wszyscy podarowali mi prezenty i złożyli życzenia ostatni był Robert.

- Wszystkiego najlepszego, kochanie – mocno mnie przytulił i pocałował w policzek,

- Dzięki, mam jedną prośbę. Chociaż w moje urodziny mnie nie denerwuj, potrafisz? – uśmiechnęłam się wrednie,

- Ależ oczywiście, dla ciebie wszystko, kochanie – znowu się do mnie przytulił,

- Czy on coś pił przed przyjściem tutaj ? – wychyliłam głowę z jego ramienia i zapytałam się znajomych,

- Nie, ale zajarał zioła – odpowiedział Darren,

- No tak, ty zawsze musisz coś odwalić. Szkoda, że na ciebie wszystko działa inaczej –spojrzałam na niego, a on przytulał mnie jeszcze bardziej

Normalni ludzie po marihuanie zachowują się zupełnie inaczej, jak widać on jest nienormalny. Do drzwi zapukali kolejni goście, więc wyrwałam się z jego uścisków i przelotnie powiedziałam:

- Harry też tu będzie. Nie kłóć się z nim. Najlepiej się do niego nie odzywaj – wskazałam palcem , a on tylko przewrócił oczami,

- Effy! Wszystkiego najlepszego – chłopaki z One Direction rzucili się na mnie z prezentami i życzeniami, jedynie Eleanor i Harry stali obok,

Po chwili, gdy Louis, Zayn, Niall i Liam się uspokoili Eleanor podeszła do mnie i złożyła mi życzenia. Odwróciłam się i chciałam iść do salonu, gdzie moi goście już się bawili, ale Harry złapał mnie za rękę.

- Effy, musimy porozmawiać – spojrzał się na mnie z zakłopotaniem w oczach,

- Wiem,

- Przepraszam, za to co mówiłem wtedy. Za dużo wypiłem i trochę mnie poniosło. Mam nadzieję, że nie jesteś zła. Nie pamiętam co takiego wygadywałem, ale chłopaki mi powiedzieli, jeżeli cię tym uraziłem to przepraszam. Gadałem głupoty – powiedział i uśmiechnął się,

- Okej, nie ma problemu – zaśmiałam się,

- Wyszedłem na idiotę? – zadał retoryczne pytanie,

- Troszeczkę – zmarszczyłam nos i uśmiechnęłam się,

- Dobra, nie rozmawiajmy już na ten temat. Chciałbym ci życzyć wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń i czego tam będziesz chciała, niech te 17 urodziny będą twoimi najlepszymi – przytulił mnie i pocałował w czoło,

Lubię się przytulać. Dlatego, zawsze mocno wtulam się w tą drugą osobę i na ułamek sekundy zapominam o całym świecie. Czuję się wtedy tak dobrze i miło. Ludzie powinni przytulać się znacznie częściej i bez powodu. Na pewno wtedy byliby szczęśliwsi.  Ruszyłam razem ze Stylesem do salonu. Muzyka, rozmowy, śmiechy i wygłupy, alkohol i jedzenie, czyli jednym słowem domówka. Wszyscy dobrze wiedzą, że te urządzane przez naszą paczkę są najlepsze. Wzięłam do ręki drinka i ruszyłam na parkiet, do Nialla i Molly, którzy wygłupiali się. Później tańczyłam trochę z Robertem, Jayem, Niallem i Harrym. Coraz więcej drinków i coraz mniej kojarzyłam co się dzieje wokół mnie. Lubię ten stan. To dobry sposób na odreagowanie. Zapominasz o wszystkim co złe, o wszystkich problemach, relaksujesz się i myślisz tylko o zabawie. Odsunęłam się od reszty i zrobiłam sobie zdjęcie, które wstawiłam na twittera, podpisując: pozdrowienia z najlepszej imprezy! love x.

- Może ja ci zrobię zdjęcie? – naszedł mnie od tyłu Harry,

- Ale mnie wystraszyłeś – spojrzałam się na niego – nie, nie trzeba. Już sobie poradziłam,

- Wiesz co, Effy. Nie mam żadnych wspólnych zdjęć. Powinniśmy sobie jakieś zrobić,

- Okej – zaśmiałam się i zawołałam Sophie, która wzięła mojego iPhona i zrobiła nam kilka zdjęć,

- No, od razu lepiej. Teraz możesz poszpanować, że masz zdjęcie z Harrym Stylesem – zrobił dumna minę – wiesz, jeżeli chcesz to mogę dać ci autograf, dzisiaj będę miły, w końcu masz urodziny. Dasz buziaka i już wyciągam długopis,

- Ha, ha, ha – spojrzałam się na niego – Przypomnę panu, panie Styles, że jest pan na mojej domówce i powinien pan być zaszczycony bo byle kto, tu nie przychodzi – oboje wybuchliśmy nieopanowanym śmiechem,

 - Przepraszam, Effy, ale porywam cię do tańca – mocnym ruchem pociągnął mnie na parkiet Robert,

- Później pogadamy – szepnęłam szybko do Harrego, który zmroził mojego przyjaciela wzrokiem,

Tańczyłam z Robertem w rytm szybkiej muzyki, który cały czas mną obracał. Śmiałam się z naszego nieudolnego tańca, a on co chwila przybliżał się do mnie. W pewnej chwili stykaliśmy się ciałami, a on zaczął błądzić po moim ciele.

- Uspokój się – szepnęłam mu do ucha,

- Oj, daj spokój – powiedział niewyraźnie,

Wychyliłam głowę i spojrzałam na Molly, która rozmawiała z Harrym. Próbowałam złapać z nią kontakt wzrokowy, jednak Styles był szybszy. Z groźną miną ruszył w naszą stronę, na szczęście Molly go wyprzedziła i wyrwała mnie od Roberta, zaczynając z nim tańczyć.

- Jaki on jest wkurwiający – przysunął się do mnie Harry,

- Nic z tym nie zrobimy – uniosłam jedną brew i spojrzałam się na Roberta, który wydurniał się teraz z moją przyjaciółką,

- Tańczymy? – wyciągnął w moją stronę ręce Harry, a ja złapałam go za nie kiwając potwierdzająco głową,

Obok mnie na parkiecie była również Sophie, która tańczyła z Liamem. Dźgnęłam ją palcem w brzuch i pokazałam jej serduszko ułożone z palców. Ona skarciła mnie wzrokiem, a ja przesłałam jej buziaka w powietrzu. Dobrze wiem, że byłoby jej dobrze z Liamem, musi się wreszcie ośmielić i trochę się otworzyć. Wiem, że to nie jest łatwe, ale ona potrzebuje kogoś takiego jak Payne. Mam nadzieję, że im się w końcu kiedyś ułoży. Usiadłam przy stole i patrzyłam się jak bawią się moi znajomi. Popijałam kolejnego drinka i byłam pogrążona w moich myślach. Te urodziny zaliczam do udanych. Mam nadzieję, że już jako siedemnastoletniej Effy wszystkie moje życzenia, które dzisiaj zostały mi złożone zaczną się spełniać.

zachęcamy do komentowania i obserwowania nas ;)
i tym razem to wy zadawajcie pytania naszym bohaterom, z chęcią odpowiemy i niecierpliwie na nie czekamy, :)