Rozdział 16

muzyka

Sophie.

Szczerze powiedziawszy to mam już dość tej zimy, w święta jest ten urok, a teraz, zimno, pochmurnie, aż odechciewa się normalnie funkcjonować. Przetarłam oczy siedząc na przedostatniej ławce w klasie od historii. Nauka przychodzi mi z łatwością, nigdy nie muszę poświęcać szczególnie dużo czasu nad książkami, lecz historia, nienawidzę tego, daty, teksty, wojny, skutki, przyczyny, jestem ścisłowcem i tego się trzymam. Ponownie zamrugałam powiekami i z udawaną uwagą zaczęłam przysłuchiwać się temu co mówi nasz nauczyciel. Chcę żeby ta lekcja już się skończyła, gdy w końcu opuszczę mury tej szkoły razem z dziewczynami będę mogła udać się do chłopaków, do niego. Pewnie zobaczę jego blond farbowane włosy, które będą w lekkim nieładzie i ten szeroki uśmiech. Jest cudowny, miły, zabawny, opiekuńczy, słodki, ale co z tego, jestem zwykłą dziewczyną, Sophie Lee, a on, Niall Horan, to chyba mówi wszystko za siebie. Przecież nie wyznam mu swoich uczuć, boję się odrzucenia, boję się, że mnie wyśmieję, że się upokorzę. Z rozmyśleń wyrwał mnie upragniony dźwięk dzwonka. Spakowałam rzeczy do torby i wybiegłam z klasy, szybkim krokiem doszłam do szafki gdzie czekały już na mnie dziewczyny. 

- Wzięłam ci kurtkę. – uśmiechnęła się do mnie Effy, odwzajemniłam jej uśmiech i zaczęłam zakładać kurtkę i buty.

- Gotowa? – dodała Molly, potwierdzająco kiwnęłam głową i skierowałyśmy się w stronę drzwi wyjściowych. Gdy znalazłyśmy się na zewnątrz spojrzałam na parking gdzie od razu zauważyłam range rower’a Nialla. Uśmiechnęłam się na ten widok i w tym czasie z samochodu wyszedł chłopak. Uśmiechał się tak, że szerzej już się nie da, miał na sobie czarne rurki, tego samego koloru full cap, białe Nike i swoją ulubioną zgniłozieloną kurtkę. Przytulił mnie na przywitanie, kiedy trwałam w jego uścisku szepnął mi do ucha:

- Cześć Soph. – przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Odsunęłam się od Nialla i już po chwili siedzieliśmy w jego samochodzie.

- I jak tam? – zapytał blondyn.

- Szkoła, szkoła i jeszcze raz szkoła. – powiedziała bez entuzjazmu Molly.

- Rozumiem. – zaśmiał się chłopak. 

Resztę drogi milczeliśmy, w końcu znaleźliśmy się na podjeździe domu Nialla. Weszliśmy do środka.

- Cześć chłopaki! – krzyknęły na cały głos moje przyjaciółki. Już po chwili usłyszeliśmy głosy i śmiechy chłopców zbiegających po schodach.

- Hej, dziewczyny. – krzyknął jak zwykle zadowolony Louis.

- Co tam? – dopytywał Harry.

- Widzę, że dzisiaj w dobrym humorze. – Effy obdarowała go uśmiechem. Kiedy kierowaliśmy się do salonu ktoś pociągnął mnie za rękę. Odwróciłam głowę w bok i zauważyłam pięknie niebieskie oczy Niall, w których zawsze tonę.

- Chodź. – powiedział szeptem chłopak uśmiechając się do mnie. Weszliśmy na górę i przekroczyliśmy próg sypialni blondyna. Pomieszczenie utrzymane jest w odcieniach beżu, na środku stoi dwuosobowe łóżko na którym leżała gitarą, przy jednej ścianie stoi regał i duża szafa, pokój nie wyróżnia się szczególnie od innych oprócz jednej gabloty, która zajmuję całą ścianę a poustawiane są na niej wszystkie czapki chłopaka i jego skejty. Niall usiadł ze skrzyżowanymi nogami na łóżku i poklepał miejsce obok. Siedzieliśmy milcząc i wpatrując się w okno balkonowe, szczerze powiedziawszy nie lubię milczeć, ale ta cisza z Niallem nie była niezręczna. Przynosiła chwile spokoju, wytchnienia, położyłam się opierając głowę na jednej z poduszek, po chwili chłopak zrobił to samo.

- Lubię tak czasami leżeć, nic nie mówić, w głowie mieć pustkę, cieszyć się chwilą. – szepnął.

- Tak, wiem, to daje chwilę spokoju od tego całego zgiełku, ludzi, problemów i wszystkich niepotrzebnych spraw.

Blondyn odwrócił twarz w moją stronę.

- Sophie?

- Tak?

- Podoba ci się Liam? Wcześniej spędzaliście razem czas z tego co wiem, dobrze się dogadywaliście.

- Nie, jesteśmy tylko przyjaciółmi, tak jak ja i ty. – kiedy wypowiadałam te słowa do moich oczu napłynęły łzy, szybko poruszałam powiekami żeby się nie rozpłakać.

- Tak jesteśmy przyjaciółmi. – powiedział chłopak wpatrując się w sufit, lecz po chwili podniósł się na łokciach i obdarował mnie swoim najpiękniejszym uśmiechem. Z powrotem usiadłam na łóżku.

- Zagraj mi coś. – poprosiłam, patrząc na niego. Chłopak wahał się przez kilka sekund, lecz wziął gitarę do ręki, jego palce przeleciały po strunach i już po chwili grał tak dobrze znaną mi piosenkę „Give me love” śpiewając przy tym cicho. Nie mogłam oderwać od niego oczu, był pochłonięty tym co robi, a robił to z taką delikatnością, perfekcyjnością. Kiedy skończył odłożył gitarę i spojrzał na mnie.

- Pięknie.

- Dziękuję. – zarumienił się, a moje serce zaczęło szybciej bić.

Wstałam z łóżka i podeszłam do szafki z czapkami i butami.

- Niezła kolekcja.

- Taa.. – zaśmiał się chłopak. - … lubię to.

- Tak, niebyło by Nialla beż skejtów i czapek. – obydwoje wybuchliśmy śmiechem.

- Może, chodźmy na dół, bo tamci będą jeszcze wymyślać niestworzone historię o nas. – powiedział dalej się śmiejąc. Opuściliśmy jego sypialnie i zeszliśmy na dół do salonu gdzie znajdowali się nasi znajomi.

- O, nasze gołąbeczki. – przywitał nas Harry. Posłałam mu srogie spojrzenie i zajęłam miejsce Li, bo ona akurat wstała.

- To ja będę lecieć, miłego wieczoru. – oznajmiła moja przyjaciółka.

- Idziesz do Jake’a? – dopytywała Eff.

- Tak, odezwę się później.

Molly wyszła z salonu a razem z nią Niall, który poszedł odprowadzić ją do drzwi.

- I co tam robiliście? – posłała mi pytające spojrzenie Effy.

- Rozmawialiśmy.

- I?

- Effy, nie, on uważa nas za przyjaciół, nic z tego nie będzie.

- Nie martw się, będzie dobrze. – pocieszyła mnie moja przyjaciółka i objęła ramieniem. Po jakimś czasie mieszkanie Nialla opuścili również Liam i Louis, więc zostaliśmy w czwórkę.

- Co robimy? – zapytał Niall, rzucając się na kanapę obok mnie.

- Obejrzyjmy film. – zaproponował Styles. – Może „Gabinet”? Słyszałem, że to niezły horror.

- Dobra.

Włączyliśmy film, wszyscy siedzieliśmy na jednej kanapie i jedliśmy popcorn. Już po pierwszych minutach filmu wszyscy byli przerażeni. Przy kolejnych scenach zasłaniałam oczy rękoma, jednak ta straszna muzyka i te odgłosy sprawiały, że dalej się bałam. Otworzyłam oczy i krzyknęłam przestraszona tym co zobaczyłam. Ktoś złapał mnie za rękę, wzdrygnęłam się.

- Spokojnie, to ja. – usłyszałam ten kojący głos. – Boisz, się? – kontynuował. Kiwnęłam potwierdzająco głową. – Nie martw się, nic ci nie grozi. – dodał. Niall, jeszcze przez chwilę trzymał moją rękę aż w końcu ją puścił.

- Dlaczego chciałeś to obejrzeć? – krzyczała na Harrego, Effy, uderzając go w ramię. Chłopak stał niewzruszony i tylko się śmiał.

- Nie złość się tak, złość piękności szkodzi. – moja przyjaciółka wytknęła mu język i podeszła do mnie.

- Wychodzimy. – pociągnęła mnie za rękę.

- No, Effy, daj spokój.

Wstałam z kanapy jak poprosiła mnie moja przyjaciółka, bo wiedziałam że Harry nie przekona jej do tego by została i razem z nią skierowała się do holu.

- Odwiozę was. – zaoferował się Niall.

Chłopak najpierw odwiózł Eff, staliśmy z Horanem pod moim domem. Przytuliłam go na pożegnanie. Wtulając się w niego czułam jego perfumy, jego zapach, chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie.

- Do zobaczenia, śliczna.

- Na razie i dziękuję. – zamknęłam drzwi samochodu i wąską uliczką zaczęłam iść w stronę domu. Nie zostałam z rodzicami na dole byłam po prostu zmęczona. Weszłam na górę, zostawiłam w pokoju swoje rzeczy i poszłam do łazienki. Nalałam do wanny gorącej wody i weszłam do środka.  Leżałam ze słuchawkami w uszach i przymkniętymi powiekami. Tak, jesteśmy przyjaciółmi. Tak, jesteśmy przyjaciółmi. Tak, jesteśmy przyjaciółmi. Te jedno zdanie siedziało mi w głowie, tylko przyjaciółmi. Nie chcę żeby tak było, chcę czegoś więcej, zdecydowanie. Kiedy on jest blisko, moje serce biję coraz mocniej, nie myślę o niczym innym, tylko o nim. Chcę być blisko z nim, chcę być z nim, śmiać się, kłócić, spędzać razem czas, być zazdrosnym o siebie, mówić jak bardzo się kochamy, spać i budzić się obok niego, móc schronić się w jego ramionach, słuchać jak mi śpiewa, chcę tego wszystkiego a tymczasem nie mam nic. Tylko te parę spotkań, parę słów. To wszystko. Czy może komuś tak bardzo na kimś zależeć? Stawiać go na pierwszym miejscu, przed wszystkimi, przed całym światem? Czy można kochać kogoś tak bardzo, że bardziej już się nie da? Czekać tylko na spotkanie z nim? Na jego słowa? Uśmiech? Jakikolwiek gest? Można?    





przepraszamy, że tak długo nie było rozdziału ale wszystko już wraca do normy,
Czy Sophie ma szansę u Nialla? Pasują do siebie? Jaka byłaby z nich para? Prosimy żebyście komentowali rozdział. Pozdrawiamy :)