Rozdział 26

muzyka

Molly 

Jest lepiej, dużo lepiej. Wszyscy zaczynamy żyć i normalnie funkcjonować. Dwudziesty siódmy maja, dokładnie miesiąc temu wraz z moimi przyjaciółmi stałam w deszczu na cmentarzu wpatrując się w zamkniętą trumnę. Od tamtego dnia co tydzień przychodzimy w to miejsce i zostawiamy jedną czerwoną różę jako znak miłości i wiecznego życia. Brakuje nam jej ale najwidoczniej tak musiało być. Jedni mówią, że to głupota, tchórzostwo, dla mnie to oznaka dojrzałości i odwagi, bo trzeba być naprawdę odważnym by odebrać sobie życie. Czasami kiedy jestem sama płaczę, tęsknię za nią, za jej idealną figurą, pięknymi blond lokami, szczerym uśmiechem, sposobem bycia, tym, że to ona zawsze stawiała nas do pionu, broniła, ostrzegała i ratowała. Była naszą starszą siostrą. Zawsze mogłam iść do niej porozmawiać, zwierzyć się, poprosić o radę. Tak cholernie mi tego brakuje. Tej radości i spokoju, który pojawiał się zawsze razem z nią. Teraz my wszyscy inaczej patrzymy na świat, doceniamy najmniejsze szczegóły, korzystamy z każdego dnia, cenimy życie, nie marnujemy czasu na bezsensowne kłótnie, dogadujemy się lepiej, nie chcemy stracić kolejnej osoby. Siedząc na ławce w parku wspominam ale nie płaczę, uśmiecham się. Te wspomnienia zamknięte w mojej głowie to najlepsze co może zostać po człowieku. To najpiękniejsze chwile złączone w jeden film. Patrzę przed siebie i widzę bawiących się dzieci na placu zabaw i ich rodziców, którzy chodzą za nimi krok w krok pilnując żeby nie stała im się krzywda. Też tak kiedyś chcę. Cudownego małego chłopczyka i kochającego męża z którymi będę mogła chodzić na spacery. Dzieci bawią się beztrosko, krzyczą , śmieją się, korzystają z każdej minuty życia jakby miała być ich ostatnią. Są tacy niewinni a zarazem pewni siebie, odważni i otwarci. Kochają wszystkich nie nienawidzą nikogo. Po chwili do ławki na której siedziałam podeszła mała dziewczynka i wdrapała się na nią. Miała długie brązowe włosy, piękne piwne oczy, różowiutkie usta, miała na sobie czarne legginsy i koszulkę z chłopcami z 1D a w swojej małej rączce trzymała lalkę Barbie.
- To jest Cornelia. – powiedziała patrząc się na mnie i pokazując mi swoją lalkę ubraną w niebieską balową suknie.
- Bardzo mi miło, ja jestem Molly. – zwróciłam się do zabawki co wywołało śmiech dziewczynki. – A ty jak masz na imię?
- Sophie. – spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami, lecz po chwili uśmiechnęłam się.
- Bardzo ładne imię, moja przyjaciółka miała tak na imię.
- A gdzie teraz jest?
- W lepszym świecie.
- Pobawisz się ze mną. – spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. – Nikt nie chce się ze mną bawić.
- Dlaczego?
- Mówią, że nie pasuje do nich, że jestem inna, mam najmodniejsze ciuchy i najdroższe zabawki.
- Rozumiem. Dobrze pobawię się z tobą przez chwilę.
- Przyniosę ci lalkę. – powiedziała Sophie i pobiegła gdzieś. Po chwili wróciła trzymając w dłoni drugą lalkę ubraną również w suknie balową.
- Bawmy się w pokaz mody. – nakazała dziewczynka.

Przechadzałyśmy się naszymi lalkami po drewnianej ławce mówiąc śmiesznymi głosami. Przez tą krótką chwilę powróciłam do dzieciństwa, do najpiękniejszych lat mojego życia.
- Nie potrzebujecie Kena? – ktoś zwrócił się do nas nachylając się nad nami. Podniosłam głowę do góry. – Li, nie znałem cię z tej strony.
- To Zayn, Zayn z One Direction. – zaczęła krzyczeć dziewczynka. Malik przeskoczył przez oparcie ławki i usiadł między nami biorąc małą Sophie na kolana.
- Ładna koszulka. – powiedział mulat zwracając się do dziewczynki i zaczął ją łaskotać . Była zachwycona i śmiała się w niebogłosy.
- Kocham cię, Zayn. – wyszeptała Sophie i przytuliła się do mojego przyjaciela. To wyglądało tak uroczo, Zayn będzie kiedyś dobrym ojcem.
- Ja też cię kocham. - wyszeptał.
- Sophie, Sophie gdzie jesteś? – usłyszeliśmy po chwil czyjeś wołania.
- Chyba rodzice cię szukają, mała. – uśmiechnęłam się do niej. Dziewczynka w mgnieniu oka zeskoczyła z kolan Malika i zaczęła odchodzić od nas.
- Cześć Zayn! Cześć Molly! – odwróciła się jeszcze na chwilę.
Patrzyłam jak odchodzi dopóki zza drzew nie wyszli jej rodzice i przytulili swoją zgubę.
- To takie słodkie. – powiedziałam i spojrzałam na mojego przyjaciela.
- Wiesz co jest jeszcze słodkie? – spojrzał mi prosto w oczy. – Lody z bitą śmietaną. Chodź! – pociągnął mnie za rękę. Szliśmy w ciszy, nie potrzebowaliśmy nic mówić, wystarczała nam tylko nasza obecność. Doszliśmy do małej kawiarni. Usiadłam przy jednym ze stolików, który znajdował się na tarasie i czekałam aż Zayn wróci z naszym zamówieniem. Odchyliłam głowę do tylu, przymknęłam oczy i wchłaniałam w skórę wszystkie promienie słońca.
- Lody waniliowe z bitą śmietaną i polewą czekoladową. – wybudził mnie z transu Zayn stawiając przede mną deser.
- Jakie plany na dzisiaj?
- Najpierw idziemy na mój popołudniowy koncert później oni chcą zrobić grilla, ale może urwiemy się co?
- Tylko ja i ty?
- Tylko ja i ty.
- Brzmi obiecująco.

Oboje wybuchliśmy śmiechem,  nie wiem czy Zayn chce się tylko ze mną przyjaźnić czy może jednak liczy na coś więcej. Ja nie mogę się oprzeć za każdym razem kiedy go widzę a on jeszcze mi tego nie ułatwia.  Kocham w nim wszystko, najmniejszy szczegół jego ciała i najmniejszy szczegół jego charakteru. Chcę go mieć na wyłączność, tylko dla siebie. Poczułam coś zimnego na nosie. Spojrzałam w dół i zauważyłam lody czekoladowe. Zanurzyłam palce w lodach i nałożyłam je na policzki Zayna.
- Na pewno tego chcesz? – zapytał Malik robiąc urażoną minę.
- Sam zacząłeś.
Już po chwili rzucaliśmy się lodami, Zayn złapał mnie w pasie i wysmarował mi całą twarz. Lody mieliśmy wszędzie, na ubraniach, twarzach i we włosach.
- I mamy tak wracać? – zapytałam.
- Tak, już chcę zobaczyć minę taksówkarza.
Wyszliśmy z lodziarni i złapaliśmy pierwszą lepszą taksówkę.
- Na Arenę O2.
- Dobrze. – odpowiedział mężczyzna i odwrócił się by na nas spojrzeć. – Co wy? – jego wyrazu twarzy nie da się opisać. Wybuchliśmy nieposkromionym śmiechem. Dotarcie na miejsce zajęło nam dwadzieścia minut. Weszliśmy tylnym wejściem żeby nikt nas nie zauważył.
- Co z wami? – zapytał zdziwiony Harry. Zanim zdążyliśmy odpowiedzieć, Niall podszedł do mnie i nakładając na palec rozpuszczone lody oblizał go.
- Lody. – powiedział bez entuzjazmu.
- Jesteście nienormalni. – skwitowała Effy. – Lou, zrobisz coś z nimi? – dodała pośpiesznie moja przyjaciółka. Doprowadzenie nas do porządku zajęło siostrze Eff godzinę, więc Zayn w pośpiechu zakładał ubrania na koncert gdyż chłopcy zaraz mieli wejść na scenę.
Razem z moją przyjaciółką stałyśmy w pierwszym rzędzie i przyglądałyśmy się chłopakom. Oni kochają to co robią i są w tym perfekcyjni.
- Jesteśmy! – wykrzyczał Louis.
- Przepraszamy, że nas nie było. – dodał Liam.
- Musieliśmy oderwać się od tego na chwilę, to było nam potrzebne. – skwitował Niall.
- Ale teraz jesteśmy tu dla was. – wykrzyczał Harry.
- I kochamy was! -  podsumował Zayn.
Koncert się zaczął. Show w wykonaniu chłopaków można określić jednym zdaniem. Dużo zabawy i dużo śmiechu. Wychodząc z sali widziałam te wszystkie fanki, niektóre się cieszyły, inne płakały. Czasami miałam ochotę zabrać je do chłopaków, poznać z nimi, ale zawsze ta sama obawa, a jeśli któraś z nich zabierze mi Zayna? Jestem o niego zazdrosna, tak to prawda. Nie chcę go stracić. Czekałyśmy z Effy aż chłopaki się przebiorą, w końcu wyszli z garderoby.
- To co, jedziemy na grilla do mnie. – odezwał się Harry.
- Cicho nic nie mów, wycofujemy się powoli… - szeptał mi do ucha Malik. - …powoli, powoli. Biegnij! – krzyknął. Zaczęliśmy uciekać.
- Co wy robicie? – słyszałam za sobą głos Louisa.
Wypadliśmy z areny i wsiedliśmy do samochodu Zayna, który wcześniej podstawiła tu ochrona.
- Gdzie teraz? – zapytałam.
- Jak najdalej stąd.

*** 

-Morze? – chłonęłam wzrokiem błękitną wodę. – Zabrałeś mnie nad morze? – przytuliłam go. – Dziękuje.
- Wiem, że je uwielbiasz. – głaskał mnie po włosach. Położyłam się na piasku, a Zayn obok mnie, leżeliśmy i patrzyliśmy w bezchmurne niebo.
Milczeliśmy, pięć minut, piętnaście, dwadzieścia, godzinę. Kocham to w nim, w swoim towarzystwie czujemy się tak swobodnie, że wystarcza nam tylko nasza obecność. Możemy milczeć godzinami. Przekręciłam się na brzuch i spojrzałam na Malika. Leżał z przymkniętymi oczami, jego czarne rurki zakurzone były pyłem z piasku, miał do tego dobraną niebieską koszulkę i kapelusz. Widziałam jego idealne rysy twarzy, piękną ciemnawą skórę, pełne, różowe usta, długie czarne rzęsy, perfekcyjnie ułożone włosy. Tatuaże, które dodają mu uroku, bez nich by nie istniał.
- Dlaczego na mnie patrzysz? – zapytał nie otwierając oczu.
- Bo lubię.
Otworzył oczy i usiadł. Po chwili zrobiłam to samo.
- Molly?
- Tak? – patrzył na mnie tym przenikliwym wzrokiem.
- Co twoim zdaniem powinien zrobić chłopak, który bezgranicznie kocha dziewczynę?
- Powiedzieć jej to. – spojrzałam na niego, mrużąc oczy przed słońcem. – Tak, zdecydowanie powiedzieć.

- Molly Parker, kocham cię najmocniej jak potrafię, najsilniejszym, najpiękniejszym, najpotężniejszym, bezgranicznym uczuciem. Kocham w tobie wszystko, twój wygląd, charakter, sposób w jaki mówisz, co mówisz, sposób w jaki się poruszasz, jak poprawiasz swoją i tak idealną grzywkę. Kocham sześć twoich uśmiechów. Pierwszy gdy coś cię naprawdę rozśmieszy. Drugi gdy śmiejesz się z grzeczności. Trzeci gdy snujesz plany. Czwarty gdy śmiejesz się sama z siebie. Piąty gdy czujesz się niezręcznie. I szósty, najpiękniejszy, gdy patrzysz na mnie. Twoje malutkie, delikatne dłonie, którymi dotykasz mnie. Twoje zielone oczy, którymi patrzysz na świat. Twój śmiech, twoją dziecinność, niewinność. Kocham jak wtulasz się we mnie i przez chwilę mogę poczuć zapach twoich włosów. Usłyszeć przez chwilę bicie twojego serca. Kocham nawet sposób w jaki się denerwujesz, krzyczysz, rzucasz różnymi rzeczami. Kocham twoją odwagę, dojrzałość, odpowiedzialność. Kocham cię całą… – przysłuchiwałam się jego wyznaniu z zaszklonymi oczami. - …Chcę już zawsze spędzać z tobą każdą minutę mojego życia, budzić się przy tobie i zasypiać, jeść razem śniadania, obiady i kolację. Zabierać cię w najpiękniejsze miejsca świata, trzymać cię za rękę, przytulać cię i całować. Chcę żebyśmy już na zawsze byli razem, tylko ja i ty. Jesteś dla mnie najważniejsza. Molly jesteś moją miłością, moim powietrzem, moim życiem.
- Kocham cię. – szepnęłam.
- Co? – spojrzał na mnie.
- Zayn, kocham cię najmocniej na świecie, jeszcze mocniej niż ty mnie. Kocham najmniejszy szczegół twojego ciała, najmniejszy szczegół twojego charakteru. Jesteś perfekcyjny. Jesteś dla mnie wszystkim. – spojrzałam w jego piwne oczy.
- Chodź tu. – powiedział.
Wstałam i usiadłam w jego rozkraczonych nogach, opierając się o jego klatkę piersiową, on objął mnie swoimi ramionami.
- Tak długo komplikowaliśmy sobie życie.
- Za długo.
Odwróciłam się i złożyłam namiętny pocałunek na jego ustach. Wyrwałam się z jego uścisku i wbiegłam do morza. Wyciągnęłam w jego stronę rękę. Po chwili namysłu Zayn podszedł do mnie, wszedł do wody i złapał moją dłoń.
- Z tobą niczego się nie boję, ufam ci bezgranicznie.
Staliśmy tak chwilę patrząc się na zachodzące słońce. Malik przyciągnął mnie do siebie i przytulił.
-Kocham cię. – powiedział całując mnie w czoło.
-Kocham cię.

wydaje mi się, że ten rozdział przypadnie wam do gustu. co o nim sądzicie? co sądzicie o zachowaniu Zayna? będą dobrą parą, czy nie przetrwają długo? wyrażajcie swoje opinie! :)
do końca zostały już tylko 2 rozdziały. a ja zapraszam już na bohaterów na life-is-a-trap.blogspot.com, komentujcie, obserwujcie. i jeszcze chciałabym wam życzyć 'mokrego' dyngusa. chociaż nas całkowicie zasypało śniegiem..., a wam jak mijają święta? ♥ - effy