Rozdział 1.

muzyka

Sophie.

Dość typowa piątkowa noc, spędzana z moimi przyjaciółkami i resztą paczki w klubie. Szczerze powiedziawszy, to nie lubię imprez tak bardzo jak Molly i Effy, one bawią się wtedy o wiele lepiej, piją, wygłupiają się i są po prostu w swoim żywiole. Ja należę do spokojnych osób i z chęcią pooglądałabym teraz wspólnie z rodziną jakiś film, lub urządziła skromne piżama party z dziewczynami.  Jednak nie mogę powiedzieć, że się tu nudzę, jest miło i zabawnie. Lubię taką atmosferę. Na imprezach rzadko tańczę, gdyż tego nie lubię, nie lubię się wyróżniać, wolę posiedzieć przy stoliku, porozmawiać, patrzeć i śmiać się z pijanej Eff i Li. Czasem jednak przesadzają i muszę je uspokajać. Chyba jako jedyna w moim towarzystwie nie piję. Robię to z własnej woli, nie potrzebuję napojów wysokoprocentowych do zabawy, wystarczy mi jeden, mały drink. Siedziałam, więc ze szklanką i iPhonem w ręku. Robiłam zdjęcia moim przyjaciółką, które bawiły się na całego. Nie wiem, czy są już pijane, czy nie, bo one zawsze się śmieją i wygłupiają. Dodałam jedno zdjęcie, na którym widać jak Effy i Molly tańczą i śmieją się na całego, podpisując je „Niegrzeczne dziewczynki : )”, a zaraz po tym dodałam jeszcze jedno, tym razem moje, z podpisem: „Spokojna Sophie xx”, po czym odłożyłam mój telefon. Do stolika podeszła Amber i Darren, którzy zaczęli pić wódkę. Widziałam, że byli już mocno pijani.

- Może dacie sobie na dzisiaj spokój? Jutro rano, wspomnicie moje słowa – uśmiechnęłam się do nich,

- Wyluzuj. Ty też mogłabyś się z kimś zabawić. Twoje przyjaciółki nie próżnują – zaczął śmiać się pijany Darren, pokazując palcem na Molly i Effy, które tańczyły z jakimiś chłopakami,

- Nie, dzięki, ale nie skorzystam – spojrzałam na niego z poważnym wzrokiem,

Nie podobało mi się to, że one zamiast znaleźć sobie chłopaka, co wieczór bawią się z innymi. Doskonale je znam i wiem, że potrzebują prawdziwego uczucia, czułości, miłości a nie jakiś bezsensownych przygód. Odwróciłam głowę i swój wzrok utkwiłam na naszej parze zakochanych, którzy całowali się obok mnie. Niektórych takie publiczne wyznawanie uczuć denerwuje, a wręcz obrzydza, jednak mi to nie przeszkadza. To miłe, gdy zakochani pokazują światu jak są szczęśliwi. To przecież piękne. Całusy, miłe słówka, przytulanie, lub jak kto inny woli, np. Effy i Li – „migdalenie się”. Uśmiechając się sama do siebie wstałam i ruszyłam na parkiet. Chciałam trochę ogarnąć dziewczyny. Powinny być zdecydowanie bardziej odpowiedzialne. Może i jestem najstarsza, ale to nie oznacza, że za każdym razem mam ratować je z tarapatów. Mogłyby trochę wydorośleć.

- O, proszę, proszę. Nasza kochana Sophie przyszła z nami tańczyć – przytuliła mnie Effy,

- Jak miło! Tańcz, tańcz, tańcz! – szeptała mi do ucha Molly,

- Przyszłam tu po to, by powiedzieć wam, żebyście się ogarnęły. Więcej dzisiaj nie pijcie i może lepiej wróćcie już do stolika. Zaraz zadzwonię po taksówkę i wracamy – odpowiedziałam klepiąc najmłodszą z nas po głowie, jednak one równocześnie zaczęły się śmiać,

- Nasza słodka, kochana, naiwna Sophie – powtórzyła Eff, po jej głosie rozpoznałam, że nie jest z nią najlepiej,

- Powinnaś się napić. O, tak. Nigdy jeszcze nie byłaś pijana, a masz 18 lat! Dziewczyno, zabaw się póki masz czas. Rozluźnij się, weź wódę i baw się z nami – poklepała mnie po plecach brunetka,

- Wolę bawić się bez skutków ubocznych, takich jak jutrzejsze samopoczucie, ból głowy, a co najważniejsze, przynajmniej umiem przeciwstawić się jakimś głupim kolesiom,

- Daj spokój. Poza tym jeżeli chcemy, to umiemy powiedzieć „nie”, zaufaj mi, ale my się bardzo dobrze tu bawimy! – uśmiechnęła się do mnie Eff,

- Właśnie, dokładnie. O, tak – pokiwała głową Li, ona też już się upiła, bo zawsze gdy jest po alkoholu to tak dziwnie gada,

- Zaraz dzwonię po taksówkę, czy wam się to podoba, czy nie – wyjęłam mój telefon

W tym samym momencie podszedł do mnie jakiś wysoki brunet i zaczął tańczyć ze mną od tyłu. Nie spodobało mi się tu, bo chamsko i perfidnie się do mnie przystawiał. Nienawidzę takiego zachowania. Może ktoś powie, że jestem staromodna, ale uważam, że kobietę powinno się szanować. Szkoda, że faceci w dzisiejszych czasach nie są tacy jak kiedyś, zdecydowanie, wielka szkoda.

- Zostaw mnie – odsunęłam się od niego i zwróciłam się w kierunku stolika

- Powili się zbierajcie – odwróciłam głowę,

- Jeszcze pół godziny –  moje przyjaciółki machnęły rękoma,

Wyszłam na zewnątrz, żeby zadzwonić po taksówkę, po czym od razy wróciłam do mojego stolika. Była już 3 w nocy i powoli wszyscy odpadali. Siedziałam z nimi i przysłuchiwałam się ich rozmowom. Czasem było śmiesznie, czasem trochę mnie denerwowali, czasem było wręcz niezręcznie, kiedy pijanym nadchodziła chwila szczerości. Chyba nie muszę się w to bardziej zagłębiać, wyznania miłości, sekretów i wiele innych. Na szczęście tym razem było śmiesznie i przyjemnie. Czasem dorzucałam kilka słów do ich bezsensownych rozmów.

- Biorę o to ten kieliszek – Robert podniósł w górę kieliszek z wódką – I przyrzekam sobie, że to już mój ostatni kieliszek!

- Ta, a za 5 minut będziesz leciał do baru po kolejną butelkę wódki. Znam cię, nie wysilaj się – zaśmiałam się,

- Oj tam, oj tam – pocałował mnie w policzek,

- Patrzcie, na Effy i Molly! – wybuchła śmiechem Naomi,

Spojrzałam na moje przyjaciółki. Stały obok siebie. Effy opierała się o ścianę i całowała się z jakimś chłopakiem, a Molly tańczyła niedaleko niej, całując innego. Jak ja tego nienawidzę. Niech ta cholerna taksówka już przyjedzie. Dziewczyny mają do siebie szacunek, ludzie traktują je tak jak one chcą i umieją się przeciwstawić, znają swoją wartość, jednak nie lubię patrzeć jak odreagowują wszystko w ten sposób, w imprezach, alkoholu i chłopakach. Effy wtulona w chłopaka, który całował ją po szyji obróciła głowę w naszą stronę i spojrzała na nas. Wszyscy się śmiali i wytykali języki, no może z wyjątkiem Amber i Darrena, którzy za bardzo zajęci byli sobą, pijanego Jaya i Roberta, który patrzył bez słowa na moją przyjaciółkę. Gdy jej wzrok zatrzymał się na mnie, ja wstałam i zrobiłam minę obrażonego dziecka – tak nazywa ten grymas Molly i kiwnęłam palcem, by wróciła do stolika. Ona jednak kiwała przecząco głową, więc wyjęłam telefon i zaczęłam się zbierać, ona tylko zaczęła rozmawiać z nowopoznanym kolesiem i odeszła od niego. Złapałam ją za rękę i krzyknęłam do ucha:

- I na co ci to? Znasz chociaż jego imię, masz jego numer? Cokolwiek?

- Dla zabawy. Na imię ma Sid, wziął ode mnie numer i wiem, o nim tyle, że świetnie całuje – zrobiła głupkowatą minę

- I tak jutro nawet nie będziesz pamiętać, jak on wygląda – Eff kiwnęła głową – Idź po Molly, taksówka przyjechała,

Wyszłam na zewnątrz i niecierpliwie czekałam na przyjaciółki. Po jakiś 5 minutach wreszcie się pojawiły. Szły w moją stronę ciągle się śmiejąc. Naprawdę się upiły.

- Ej, a gdzie taksówka? – wymamrotała Molly,

- Zaraz będzie – uśmiechnęłam się,

- Ale powiedziałaś, że już na nas czeka? – Effy zrobiła zszokowaną minę, po czym wybuchała śmiechem – Jak, ty, mogłaś nas okłamać?!

- Sophie! Jeżeli zostanę starą panną, to będzie to twoja wina. On mógłby zostać moim mężem, serio. Dobrze, że przynajmniej mam z nim zdjęcie i jego numer – odetchnęła z ulgą Li,

- Kim on w ogóle jest?  - zapytałam się,

- Ma 19 lat, chodzi do Collage, miesiąc temu rozstał się ze swoją dziewczyną,

Chciałam coś powiedzieć jednak pod klub podjechała nasza taksówka. Wsiadłyśmy do środka i podałyśmy adresy. Najpierw miałyśmy podjechać pod mój dom. Na szczęście moi rodzice są na tyle kochani, że ufają mi bezgranicznie i nie muszę ich okłamywać. Wiedzą, że nie piję i jestem odpowiedzialną osobą. Powiedziałam im, że wybieram się ze znajomymi do klubu i że wrócę przed piątą. Effy natomiast tej nocy miała wrócić do domu Lou, ponieważ jej rodzice myślą, że została u niej na noc. Lou to bardzo sympatyczna dziewczyna. Jest do złudzenia podobna do mojej przyjaciółki. Ich charaktery, śmiechy, sposób w jaki mówią – dziwne, że tylko ja dostrzegam to podobieństwo. Siedziałam bez słowa, opierając głowę o szybę. Rozglądałam się po prawie opustoszałych ulicach Londynu. Latarnie oświetlały każdy budynek. Uwielbiam to miasto, jest piękne, specyficzne i ma swój klimat. Na zewnątrz zaczął padać deszcz. To w sumie nic dziwnego, wszyscy jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Typowa listopadowa, angielska pogoda. Spojrzałam się na moje przyjaciółki

- Co tam? – wymamrotała Li,

- Nic – zaśmiałam się,

- Co jutro robimy? – zapytała się Effy,

- Wy, zapewne, leczycie kaca – uśmiechnęłam się,

- Może gdzieś wyjdziemy? Nie mam zamiaru spędzać całej soboty w domu – poprawiła grzywkę Molly,

- No ja też. Zanim wstanę, zjem śniadanie to będzie około drugiej, muszę się przecież wyspać – spojrzała na mnie Effs – nie rozumiem jak można tak długo spać, ja osobiście wstaję najpóźniej o 9, nie chcę marnować tak pięknego dnia – posiedzę trochę z Lux, Lou jutro pracuje. Około czwartej wróci Tom, zjemy obiad, zacznę się szykować. Umówmy się na szóstą – wnioskowała,

- Ale nie idziemy na imprezę – spojrzałam się na nie,

- No to gdzie? – westchnęła Molly,

- Może do kina? Sprawdzę repertuar  - uśmiechnęłam się,

- Dobra to daj znać – wyszeptała Eff, która ledwo co się trzymała, dobrze, że chociaż jej siostra jest pobłażliwa,

Po jakiś 10 minutach samochód zatrzymał się. Zapłaciłam taksówkarzowi, pocałowałam moje przyjaciółki w policzek i wyszłam na zewnątrz.

- Do jutra – pożegnałam się, na co one mi odmachały,

Podeszłam do drzwi, wyjęłam z torebki klucze i delikatnie przekręciłam zamek. Gdy weszłam do domu, po cichu zdjęłam buty i kurtkę. Nie chciałam nikogo budzić. Ruszyłam prosto, w stronę schodów. Gdy weszłam na pierwszy stopień, usłyszałam zza pleców moją mamę.

- Sophie – szepnęła, stojąc w futrynie, w kuchni,

- Mamo, dlaczego nie śpisz? Jest w pół do piątej – odwróciłam się,

- Nie mogłam zasnąć. Musiałam na ciebie poczekać – pogłaskała mnie po twarzy – Jak się bawiłaś? Wszystko w porządku?

- Nie musiałaś – uśmiechnęłam się – Dobrze i tak, wszystko w porządku. A teraz chodź już spać – delikatnie pociągnęłam ją za rękę na schody,

- Pa, Sohphie. Kolorowych snów – moja mama pocałowała mnie w czoło, gdy stałyśmy na długim i wąskim korytarzu. Mój pokój był naprzeciwko sypialni rodziców,

- Dobranoc mamo, kocham cię – otworzyłam po cichu drzwi do mojego pokoju,

Położyłam na biurku torbę. Zdjęłam ubrania i w szlafroku poszłam do łazienki. Szybko umyłam się i położyłam się do łóżka. Byłam tak zmęczona, że nawet nie czytałam żadnej książki, jak zwykle mam w zwyczaju. Leżałam na boku, zawinięta w kołdrę, by było mi ciepło. Ręce miałam położone przy twarzy, na poduszce. Próbowałam zasnąć wpatrując się w okno. Krople deszczu stukały w szybę charakterystycznie hałasując. Myślałam o moich znajomych. Każdy z nas jest zupełnie inny. Jednak mimo wszystko, to ja wyróżniam się z nich najbardziej. To ja jestem najspokojniejsza i najpoważniejsza. Ludzie z zewnątrz pomyśleliby, że to towarzystwo mi nie odpowiada, lub, że moi znajomi mnie nie lubią. Jednak prawda jest taka, że mimo, że z pozoru na taką nie wyglądam to bawię się przy nich świetnie, a moje przyjaciółki kocham jak własne siostry. Tak, to zdecydowanie dobre porównanie. Mając tak wspaniałą rodzinę, kochającą mamę, opiekuńczego tatę, uroczego brata i cudowne siostry, czego mogę chcieć więcej?






no to mamy pierwszy rozdział. zachęcamy do obserwowania nas i komentowania, wyrażania opinii na temat tego bloga. prosimy też, jeżeli to możliwe, o jakieś reklamowanie tego opowiadania. mamy nadzieję, że rozdział się wam spodobał, a jeżeli nie, to proszę zostańcie i poczekajcie na rozwinięcie się akcji, może wtedy przypadnie wam do gustu. macie jakieś pytania? :)