Rozdział 5.

muzyka

Effy

Biologia to jedna z najbardziej nudnych i stresujących lekcji. Siedziałam w przedostatniej ławce czekając na dzwonek. Patrzyłam się w tablicę udając, że uważam na to co mówi mój nauczyciel. Tak naprawdę to byłam pogrążona w moich myślach, jak zawsze. Nikt nigdy nie dowie się co mam w mojej głowie. Nikt nigdy nie dowie się jaka naprawdę jestem. Sama tego nie wiem i zazdroszczę ludziom, potrafiącym być po prostu sobą.

- Za ile dzwonek? – odwróciłam się i zapytałam Andy'ego, jednego z dziwnych ludzi w mojej klasie. Niestety dziewczyny chodziły do innych klas. Cała nasza elita była w różnym wieku i porozdzielani byliśmy wszędzie. Ja akurat chodziłam na te zajęcia z Amber, która siedziała przede mną,

-  A nie potrafisz sprawdzić godziny w swoim telefonie? – kiwnął głową,

- Potrafię, ale chyba, kurwa, pytam się jasno i wyraźnie za ile dzwonek, a nie która godzina – uniosłam brew

- Siedem minut – odpowiedział, a ja odwróciłam się bez słowa,

Rozejrzałam się po mojej klasie. Ci ludzie mnie przerażają, irytują i mam ich serdecznie dość. Jedyne na co czekam to wakacje. Wtedy widuję tylko tych znajomych, których lubię i z którymi dobrze się bawię. A tu? Tutaj siedziały odludki, które uważały się za nie wiadomo kogo, mimo, że nikt ich nie lubi i wszyscy się z nich śmiali. Kilku bogatych dzieciaków, którym rodzice spełniają każde życzenia, którzy zawsze dostają to czego chcą. Dwie najlepsze „przyjaciółki”, jedna ładniejsza, popularniejsza i przez wielu postrzegana jako ta fajniejsza. Pomiata ona drugą i wykorzystuje, rozkazując jej. Kujony, które próbują zabłysnąć przed innymi i pokazać jak bardzo fajne są. Dla ścisłości – nie wychodzi im. Jest też mała grupka pustaków, dla których najważniejsze jest to, że są ładne i dzięki temu mają nieskończenie wiele przywilejów. Paczka kumpli, którzy gadają tylko o piłce nożnej i grach komputerowych. Jest też Amber, czyli typowa popularna dziewczyna, ładna, modnie ubrana, ma chłopaka. I wśród tych ludzi jestem ja. Inni szybko opisaliby mnie jako uśmiechnięta, gadatliwą, trochę szaloną dziewczynę. Ja jednak nie wiem kim jestem i to mnie przeraża. Mogę się uśmiechać, ale wcale nie jestem szczęśliwa, mogę się śmiać przez łzy, czasem chcę pomóc komuś zupełnie bezinteresownie, a czasem jestem za wredna i ranię innych. Nienawidzę tego w sobie, w ogóle nienawidzę siebie. Chciałabym się zmienić i odnaleźć moje prawdziwe „ja”, ale ono chyba nie spodobałoby się innym. Z moich rozmyśleń wyrwał mnie dzwonek. Spakowałam książkę i zeszyt do torby i szybko wyszłam z klasy, nie patrząc na nikogo. Za drzwiami dogoniła mnie Amber i bez słowa zmierzałyśmy na korytarz do naszych szafek. Stała tam już Molly i Jay, którzy się z czegoś, lub kogoś śmiali.

- Nareszcie – uśmiechnęłam się do Li,

 Chwilę po tym, podszedł do nas Daren, który obdarował Amber czułym pocałunkiem. Patrząc na nich zrobiłam krzywą minę i wytknęłam język, na co Jay wybuchnął śmiechem.

- Nie bądź taka zazdrosna, o to, że oni są szczęśliwą parą, a ty nikogo nie masz – podszedł do nas Robert, który zwracając się do mnie serdecznie się uśmiechał,

- Spierdalaj – odwzajemniłam jakże szczery uśmiech,

Chwilę po nim pojawiła się Sophie i dziewczyny, który były jeszcze w łazience. Założyłam czapkę i kurtkę, poprawiłam włosy, a usta musnęłam delikatnym błyszczykiem.

- Już? – zwróciłam się do Molly i Sophie, który jeszcze się ubierały,

- A wy gdzie dzisiaj wychodzicie? – zapytała się nas Melanie,

- Idziemy na koncert – wyprzedziła mnie Molly,

- Niby kogo – parsknął Robert,

- Chłopaków? Zaprosili nas – odpowiedziałam od niechcenia

- No nie mów, że chcecie słuchać tych beznadziejnych piosenek. Przecież oni nawet nie umieją śpiewać, a ich fanki, kochają ich za wygląd. I szczerze, to są chyba ślepe, bo nie ma w nich nic szczególnego 

- Ale zauważ, że to są nasi kumple, a my nie jesteśmy ich fankami, i lubimy ich za to jacy są a są fajni, nawet bardzo i mam w dupie twoje zdanie. Sama ocenię, czy umieją śpiewać czy nie, gdy zobaczę ich występ na żywo – spojrzałam mu prosto w oczy – a musisz wiedzieć, że nie mogę się doczekać, OMG! – pisnęłam robiąc mu na złość,

- Ostatnio często się z nimi widujecie – podsumowała Kate,

- Bo ich lubimy, nas jakoś nie obchodzi, że są sławnym zespołem. Ważne, że dobrze się z nimi bawimy. Wy nie macie jakiś innych znajomych? Macie, no właśnie, więc nie rozumiem w czym problem – powiedziała Molly,

- Dobra skończmy. Cieszmy się, tym wtorkowym popołudniem i wyjdźmy już z tej szkoły – uspakajała wszystkich Sophie

Założyłam torbę na ramię i ruszyłam w stronę wyjścia bez słowa. Mocno pchnęłam drzwi. Kiedy wychodziłam na zewnątrz wiatr zaczął targać moimi włosami i poczułam powiew zimna na mojej twarzy. Zatrzymałam się odgarniając włosy i czekając na resztę.

- Co teraz robicie? – zapytała się Melanie,

- Nie wracamy do domu. Umówiłyśmy się z chłopakami, że któryś z nich po nas przyjedzie i  będziemy z nimi na próbach, a dopiero później zobaczymy koncert – wyjaśniła Sophie,

- Przyjadą tu? – uniósł brew Robert

- A co głuchy jesteś? – zwróciłam się do niego,

- Nawet już przyjechali – uśmiechnęła się Molly i pociągnęła mnie za rękaw

- Pa – pożegnała się z resztą Sophie,

Ja i Molly machnęłyśmy tylko rękoma i szybko zbiegłyśmy po schodach. Na parkingu stał czarny, duży samochód, a na jego masce siedział blondyn. Niall miał na sobie czarne dresowe spodnie, białą koszulkę na krutki rękaw oraz czarne vansy.

- Cześć dziewczyny – uśmiechnął się do nas

Podeszłyśmy do niego, a on w tym samym czasie wstał. Przywitałyśmy się, całując w policzek. Staliśmy chwilę przed samochodem rozmawiając. Gdy się odwróciłam spostrzegłam naszą paczkę, która bacznie się nam przyglądała. Uśmiechnęłam się do nich, po czym wsiadłam do samochodu. Ja i Sophie siedziałyśmy z tyłu, a Molly z przodu, obok Nialla.

- Denerwujecie się przed koncertami? – zapytałam się,

- Zazwyczaj nie, ale dzisiaj wystąpimy przed takimi ładnymi dziewczynami, więc może być różnie – odwrócił głowę i zaśmiał się,

- Niall! Patrz na drogę – puknęła go w rękę Molly, na co ja wybuchłam śmiechem

- Całe życie z wariatami – powiedziałam sama do siebie,

Po jakiś trzydziestu minutach dojechaliśmy do Areny, w której chłopcy mieli dać dzisiaj koncert. Wyskoczyliśmy z samochodu i weszliśmy tylnym wejściem. Przed budynkiem zaczynały zbierać się już fanki, mimo tego, że była dopiero szesnasta, a koncert miał zacząć się o dwudziestej. Na scenie stał Liam, Zayn, Harry i Louis, którzy jak zwykle się wygłupiali. Tańczyli, śpiewali, śmiali się. Całe One Direction.

- Na koncercie, będziemy normalni. Obiecuję – szepnął do nas Niall, chyba zależało mu żeby nam się spodobało,

- O! Hej! – Louis nas zauważył i zszedł ze sceny, aby się przywitać, a reszta ruszyła za nim,

- Gotowe? – zaśmiał się Liam,

- Nie możemy się doczekać – odpowiedziała mu Sophie,

Weszłyśmy na scenę. Stałyśmy na niej z piątką sławnych piosenkarzy i patrzyłyśmy się w stronę pustej jeszcze widowni. Ich życie musi być cudowne. Wszystkie marzenia są w zasięgu ręki, tak łatwo je spełnić. Mają miliony fanów i robią to co naprawdę kochają. Występują na różnych scenach, na całym świecie. To musi być niesamowite. Stałam obok mikrofonu i rozmyślałam na temat koncertu, kiedy podszedł do mnie Styles.

- I jak tam? – zaśmiał się

- Dobrze, dobrze. A u ciebie co słychać?  – uśmiechnęłam się,

- No wiesz w sumie to nic ciekawego. Kolejny koncert. Nudy.

- No tak, przepraszam, rzeczywiście koncert na tej scenie przed tak dużą publicznością to nic takiego –  zaśmiałam się i przewróciłam oczami – Dla tych dziewczyn, które dzisiaj was usłyszą i zobaczą to dzień, o którym marzą dniami i nocami, to najlepszy dzień w ich życiu,

- Wiem i nie zawiodę ich – uśmiechnął się,

Chwilę później wraz z Molly i Sophie usiadłyśmy na widowni, w pierwszym rzędzie. Chłopcy musieli omówić ostatnie układy i tak dalej, nie zagłębiałyśmy się w szczegóły. Z torby wyjęłam iPhona i zrobiłam zdjęcie naszych uniesionych nóg, oraz rozmawiających w tle chłopaków. Zawsze lubiłam robić takie bezsensowne zdjęcia. Szybko wstawiłam je na twittera i odłożyłam telefon. Molly i Sophie zawzięcie o czymś rozmawiały, więc wtrąciłam się do ich pogawędki.

- No, Effy ty ją przekonaj – zbulwersowała się Molly,

- Do czego? – podniosłam jedną brew,

- Molly gada, że podobam się Liamowi i że powinniśmy spróbować. Jezu, to już nie można być dla kogoś miłym – oburzyła się Sophie,

- Oj, ale Li ma rację. Chyba mu się podobasz, przynajmniej ja to tak widzę, a pasujecie do siebie idealnie, sama przyznaj.

Blondynka nic nie odpowiedziała, chyba dobrze wiedziała, że jest na przegranej pozycji.  Zmieniła temat, więc rozmawiałyśmy dalej. W końcu chłopaki musieli skończyć przygotowania na scenie i wejść za kulisy. Fryzury, ubrania – tak, to był czas na takie duperele. Poszłyśmy z nimi, gdyż tam była  moja siostra. Weszłyśmy do dużego pomieszczenia, w którym było  duże lustro, kilka wieszaków z ubraniami, toaletka, kanapa, fotele i krzesło, na którym siedział Louis. Lou czesała go i rozmawiała z nim.

- Cześć dziewczyny. Nie wiedziałam, że przyjdziecie dzisiaj na koncert – przywitała nas zdziwiona,

- Tak jakoś wyszło – podsumowałam i usiadłam na kanapie z moimi przyjaciółkami. Chwilę później dosiadł się do nas Niall, który jadł hamburgera.

- Zauważyłam, że dużo jesz i od razu cię polubiłam – zaśmiałam się,

- Dzięki, jedzenie to moja wielka miłość – odpowiedział z pełną buzią,

- Witaj w klubie – przybiłam z nim piątkę – tyle, że ty masz to szczęście, że możesz wpierdalać ile wlezie i nie przejmować się kaloriami,

- Proszę cię, Effy, nawet mi nie mów, że ty musisz, nie, nie chcę tego słuchać – zrobił oburzoną minę, ale nawet wtedy wyglądał słodko,

- Okej – odpowiedziałam cicho – Jesteś taki śmieszny, serio

- Cieszę się – szczerze się uśmiechnął – Irlandczycy tak mają – dodał, co spowodowało mój kolejny wybuch śmiechu,

- Co się tutaj dzieje? – wskoczył na kanapę Harry,

- Czy oni zawsze się tak zachowują? – Molly spojrzała na Lou, która tylko pokiwała głową,

- Jak z jakiegoś filmu, piątka wariatów – zaśmiała się sama do siebie Soph,

Po jakimś czasie do pomieszczenia weszło kilku ochroniarzy, którzy kazali udać się nam na nasze miejsca, gdyż zaraz będą wpuszczać fanki. Posłuchałyśmy ich. Gdy zobaczyłam te dziewczyny to uśmiechnęłam się sama do siebie. Każda z nich odbierała to inaczej, jedna skakała z radości, inna płakała, jeszcze inna była w wielkim szoku. W końcu zaraz poznają swoich idoli. Po niecałych dwudziestu minutach sala zapełniła się po brzegi, a koncert wreszcie się rozpoczął. Chłopaki szaleli na scenie i od razu widać było,  że mimo towarzyszącego im stresu, czuli się w swoim żywiole. Skakali, tańczyli jakieś śmieszne układy choreograficzne, o ile można było to tak nazwać, śmiali się, odpowiadali na pytania fanów. W sumie po tym koncercie, nie dziwię się, że są tak popularni. Mają świetne głosy oraz bardzo fajne piosenki.

- Zajebiści są – krzyknęła mi do ucha Molly, która kołysała się w rytm muzyki

- Wiem! – odpowiedziałam, po czym zaczęłam nucić refren piosenki, który od razu wszedł mi do głowy,

Niestety koncert dobiegał powoli końca. Gdy chłopaki zaśpiewali przedostatnią piosenkę, wzięli do rąk mikrofony i zaczęli dziękować fanom, mówić im jak bardzo ich kochają i jak wspaniali są.

- Chciałem również dodać, że dziękujemy za przybycie naszym trzem wspaniałym koleżankom. Mamy nadzieję, że wam się spodobało! – powiedział uśmiechnięty Zayn,

- Właśnie, dzięki dziewczyny – wskazał na nas palcami Harry,

- Pozdrawiamy – wysłał nam buziaki Horan, na co wybuchłyśmy śmiechem

Ten dzień to była naprawdę dobra decyzja. Świetny koncert, mnóstwo zabawy i śmiechu. Tak chyba można opisać One Direction. Ale to nieważne bo teraz chcę lepiej poznać Liama, Nialla, Zayna, Harrego i Louisa, piątkę normalnych chłopaków.

przepraszamy, że tak późno, następny będzie szybciej :) pytanie: co byście zmienili w naszym opowiadaniu?