Rozdział 6

muzyka

Molly

Stoję przed lustrem ubrana w czarne zakolanówki, krótkie dżinsowe szorty, obcisłą, czarną bluzkę włożoną w spodenki, czarne koturny, czerwoną marynarkę i przyglądam się swojemu odbiciu. Lubię swój wygląd, nienaganna uroda i idealna figura. Poprawiając już po raz ostatni makijaż usłyszałam dźwięk mojego iPhona, co oznaczało że mam już schodzić, wzięłam do ręki moją torebkę i udałam się w stronę wyjścia. Dzisiaj wszyscy, to znaczy chłopcy z 1D i nasza szkolna elita idziemy do klubu. Zjechałam windą na dół, wychodząc z wieżowca zauważyłam wszystkich moich znajomych i taksówki którymi mieliśmy udać się na imprezę. Bez zbędnych powitań wsiedliśmy do samochodów, jechałam razem z moimi przyjaciółkami.

- Nareszcie, ten tydzień to była jakaś udręka. – odezwała się Eff.

- Tylko zachowujcie się przyzwoicie, proszę. – dodała blondynka.

- My zawsze się tak zachowujemy. – odpowiedziałam, co spowodowało niekontrolowany napad śmiechu z naszej strony. Po kilkunastu minutach byłyśmy na miejscu, opuściłyśmy samochód i rozglądając się dookoła szukałyśmy reszty taksówek, którymi przyjechali nasi znajomi. Dzisiejszy wieczór spędzamy w bardziej prestiżowym klubie, trzeba być na liście żeby wejść do środka jednak dzięki One Direction dostaniemy się tam bezproblemowo. Podaliśmy nasze nazwiska i weszliśmy do środka. Głośna muzyka wydobywała się z głośników, było tu dużo ludzi i chociaż była wczesna godzina niektórzy byli już ostro pijani. Siedzieliśmy w sektorze VIP na dwóch czerwonych, skórzanych kanapach przy dwóch okrągłych stołach z ciemnego szkła. Jeden zajmowała elita, drugi 1D, my siedziałyśmy na pograniczu tych stołów. Ten klub jest duży, dwupiętrowy i elegancki widać że przychodzą tu ludzie z klasą i kasą. Czułam się trochę nieswojo w takim miejscu, nie wiem czy mogę się normalnie bawić, czy tak wypada.

- Przynieść ci drinka? – zapytał się mnie Malik, z którym dzisiaj nie zamieniłam jeszcze słowa, kiwnęłam potwierdzająco głową. Kiedy spostrzegłam wracającego Zayna, nasi znajomi wstali z miejsc i podążyli w stronę parkietu. Chłopak usiadł obok mnie, odwróciłam się w jego stronę i skrzyżowałam nogi kładąc je na kanapie.       

- Wszystko okej? – zapytałam.

- Tak. – odpowiedział unikając mojego wzroku. – Jestem po prostu zmęczony.

Oparłam głowę o ramię Zayna i w tym samym momencie poczułam woń jego mocnych perfum połączonych z zapachem papierosów.

- Dlaczego z nią jesteś?

- Bo ją kocham. – odpowiedział opierając swój podbródek o moją głowę.

- Nie kłam Zayn.

- Może masz rację, może jej nie kocham, ale uśmiecham się przy niej, jestem szczęśliwy, spędzamy razem każdą wolną chwilę, rozumie kiedy nie mam czasu bo sama jest w zespole.

- A czy teraz jesteś szczęśliwy?

- Nie.

- Więc, coś musiało się stać.

- Bo wiesz, czasami zastanawiam się co jest dla niej ważniejsze, ja czy ta pieprzona kariera. Bo kiedy ja mam kłopoty, doła, jestem smutny, jej nie ma, bo jest coś ważniejszego w tym samym czasie.. – mówił powoli ale co chwile podnosił głos. - … wywiad, koncert, podpisywanie płyt, sesja czy przymiarka ubrań. Ja staram się zawsze znaleźć dla niej czas, chciałbym móc oczekiwać tego samego od niej. Sama słyszałaś co powiedziała jak graliśmy w butelkę, że kariera jest dla niej najważniejsza. Przepraszam za to co wtedy mówiła, przepraszam jeżeli w jakikolwiek sposób cie to uraziło.

- Wszystko w porządku i Zayn, nie możesz poświęcać się dla kogoś kto nie jest ciebie wart, dla kogoś kto nie stawia twojej osoby na pierwszym miejscy a powinien, kogoś dla kogo najważniejsza jest kariera, kogoś kto nie znajduje dla ciebie czasu i kogoś kto cie nie wspiera, nie pomaga ci, nie rozmawia z tobą i nie robi wszystkiego byś był szczęśliwy.

Podniosłam głowę, stykaliśmy się czołami podziwiałam jego czekoladowe tęczówki, a on wpatrywał się w moje zielone oczy. Czułam jego oddech na moich ustach, byliśmy tak blisko.

- Jak z mamą, Li? Jak się trzymasz? Pamiętaj, przede mną nie musisz udawać.

- Jak może być? Tak jak zawsze, pije, a ja krzyczę, płaczę, wywalam ją z domu. Nie daję rady… – przełknęłam ślinę… to mnie niszczy, rozpierdala, mam dość, wychodzę rano z domu wszystko jest okej, wracam, leży pijana w salonie, albo w sypialni, albo w ogóle jej nie ma, chodzi po klubach i albo wraca sama, albo przywozi ją policja, albo przyprowadza jakiś podejrzanych typów, którzy chcą ją tylko przelecieć i zostawić, ale ona tego nie rozumie. Budzę się wtedy, wyrzucam tych obleśnych kolesi z domu, czasami się buntują, krzyczą na mnie, popychają mnie. Boję się, ale co mam zrobić, wiem ze ona nie podda się leczeniu, wiem że już z tego nie wyjdzie, wiem że nie jest tak silna jak ja. Nie mam u kogo szukać pomocy, nie mam nikogo, jestem sama, siedemnastolatka z matką alkoholiczką. – przymknęłam powieki, poczułam łzy pod nimi, nie chciałam się rozpłakać nie tutaj, nie przy moich znajomych, nie przy nim. Oparłam głowę o klatkę piersiową Zayna.

- Wyciągnę cię z tego gówna, obiecuję. Nie pozwolę cię skrzywdzić.

Po tych słowach nie wytrzymałam, wstałam szybko z kanapy i pobiegłam do łazienki. Była pusta, weszłam do jednej kabiny, zamknęłam za sobą drzwi, usiadłam na sedesie. Oddychałam powoli, powtarzałam sobie w myślach „ uspokój się Molly, to nic nie da, nie płacz”, nie pomogło czułam jak po moich policzkach spływają łzy, jedna za drugą.

- Molly? – usłyszałam głos Effy. Moja przyjaciółka kucała przy każdej kabinie i sprawdzała po butach czy mnie przypadkiem w niej nie ma. Kiedy znalazła odpowiednią, bez pukania otworzyła drzwi i weszła do środka.

- Li. – dotknęła mojego policzka. – Nie płacz, Zayn mi powiedział, że tu jesteś.

- Rozmawialiśmy o mojej mamie i po prostu nie wytrzymałam, nie mogłam się przy nim popłakać. Wracaj na imprezę, zaraz przyjdę.

- Nie, idziemy razem. – wzięła mnie za rękę i wyciągnęła z kabiny. Stanęłam przed lustrem i zaczęłam wycierać rozmazany tusz. Kiedy byłam już gotowa razem z Eff opuściłyśmy łazienkę. Podchodząc do stolików trafiłyśmy na ostrą wymianę zdań pomiędzy pijanym Robertem a Harrym.

- Odpierdol się od niej, jasne? Myślisz, że jak jesteś sławny i bogaty to możesz wszystko.

- O ile mi wiadomo to nie jesteście razem, a ona nie jest zainteresowana związkiem z tobą.

- Myślisz że ciebie zechce, jakiegoś pedała z zespołu dla dzieci.

- Uważaj na słowa.

- Co? Wielka gwiazda ma przed nami jakieś tajemnice, powiedz, jesteś w związku ze swoim przyjacielem, nie wydaje mi się że jego dziewczyna byłaby zadowolona.

- Czy ja ci w czymś przeszkadzam, naskakujesz na mnie bez powodu, obrażasz mnie, mój zespół, mojego przyjaciela i jego dziewczynę, jesteś zwykłym dupkiem. – przybliżył się do niego Harry. – Trochę kultury.

- Nie będziesz mnie pouczał. – Robert podniósł zaciśniętą dłoń w stronę Harrego i w tym samym momencie Effy stanęła pomiędzy nimi.

- Uspokójcie się. – krzyknęła.

Chłopcy zaczęli wymachiwać rękoma i krzyczeć na siebie. Po krótkiej chwili pojawiła się ochrona i rozdzieliła ich. Harry jak na gwiazdę przystało został w klubie, a Roberta wyrzucono. Słusznie, niepotrzebnie rozpoczął tą bezsensowną wymianę zdań, nie wiem co chciał osiągnąć.

- Harry bardzo cię przepraszam. – zwróciła się do bruneta moja przyjaciółka.

- Nic nie szkodzi. 

Harry i Eff podeszli do baru, siadając na wysokich krzesłach zamówili drinki i zaczęli rozmawiać. Widziałam że śmieją się, dogadują, dobrze czują się w swoim towarzystwie. Nasi znajomi wrócili na parkiet a razem z nimi ja i Zayn. Tańczyłam i wygłupiałam się z Sophie, która dzisiejszego wieczoru chyba dobrze się bawiła. Odwróciłam się na chwilę i zauważyłam Malika, przybliżyłam się do niego, stykaliśmy się ciałami i chociaż muzyka w klubie była szybka my poruszaliśmy się w swoim tempie.

- Już wszystko w porządku?

- Tak.

- Może wyjdziemy stąd?

- Co?

- Mam już dość imprezy na dzisiaj.

- Możemy iść do mnie.

- Mi pasuje.

- Tylko powiem F.

Moją przyjaciółkę znalazłam szybko, dalej siedziała z Harrym przy barze.

- Eff, ja i Zayn wychodzimy, idziemy do mnie.

- Okej.

- To do jutra. – pocałowałam moją przyjaciółkę i Harrego na pożegnanie, wzięłam swoją kurtkę, torebkę i wyszłam na zewnątrz gdzie czekał na mnie Zayn. Taksówka zawiozła nas pod wieżowiec, weszliśmy na górę i udaliśmy się do mojego pokoju. Jest to średniej wielkości pomieszczenie, na ścianach są poprzyczepiane różne zdjęcia, moje, dziewczyn, elity i fotografie wykonane przeze mnie. Usiedliśmy na łóżku, oparliśmy się o ścianę i patrzyliśmy przez okno.

- A gdzie jest twój tata? – zapytał po chwili Malik.

- Nie mam taty.

- Tak mi prz….

- Nie, to znaczy nie o to chodzi. Naprawdę chcesz wiedzieć? – zadałam retoryczne pytanie bo i tak znałam reakcje Zayna. – Moja mama wyjechała do Grecji, zakochała się tam w pewnym greku, pieprzyła się z nim i zaszła w ciąże, on nie chciał jej ani mnie. Od dziecka jestem nie chciana przez rodziców, przyzwyczaiłam się.

- Molly, gdyby twoja mama nie piła byłoby inaczej…

- Nie Zayn, ona pije bo pojawiłam się ja, bo wtedy zakończyło się jej cudowne, młodzieńcze, szalone życie, była w ciąży, nie mogła chodzić na imprezy, wyrywać facetów, a była bardzo ładna, wróciła do Londynu i urodziłam się ja, dla niej zniszczyłam jej całe życie, byłam najgorszą wpadką, problemem, pomyłką. Rozumiem, że nikt mnie nie chce, serio, przywykłam.

- Zasługujesz na miłość, opiekę, wsparcie, jesteś naprawdę interesującą osobą, ładna, szczera, wredna – zaśmiał się - … dlaczego nie masz chłopaka?

- Bo musiałabym powiedzieć mu, że moja mama jest alkoholiczką, a nie chcę.

- Mi powiedziałaś.

- Tak i do teraz nie wiem dlaczego.

- Może wiesz, że możesz mi zaufać.

- Wiem to i ufam ci.

Zamilkliśmy, Malik wyjął z kieszeni zapalniczkę i zaczął się nią bawić. Osunęłam się na łóżko i położyłam kładąc głowę na kolanach chłopaka.

- Przyjaciele. – powiedział. Kiedy chciałam coś dodać, on zaczął kontynuować. – Wiesz, najpierw są przyjaciele, wspierają się, spędzają razem czas, są jak rodzeństwo, pomagają sobie, a później, później jest miłość, najpotężniejsza ze wszystkich. – opuścił głowę by spojrzeć mi prosto w oczy.

- Sugerujesz coś?

- Podobno tak zawsze jest.

- Podobno.

- Dlaczego teraz to mówisz? – dodałam.

- Nie wiem, mój związek przeżywa kryzys i nie wiem czy go przetrwa, nie wiem nawet czy mam o co walczyć. Czy jest w ogóle po co walczyć? Nie wiem czy mam ratować ten związek, bo jeśli dla niej ważniejsza jest kariera a nie ja, to czy to wszystko ma sens?

- W tej sprawie nie mogę ci pomóc, to musi być wyłącznie twoja decyzja, zastanów się i wybierz.

- Mogę zapalić?

- Nie, nienawidzę jak ktoś pali i proszę cie uszanuj to.

- Okej.

Poczułam wibracje w kieszeni, wyjęłam iPhona, dzwoniła Eff.

- Halo?

- Li, mogę przyjść do ciebie na noc, nie mogę iść do Lou, a do domu to wiesz.

- Czekam na ciebie.

- Kocham cię, do zobaczenia.

Odłożyłam telefon na biurku i z powrotem położyłam się na kolanach Malika, kiedy tylko oparłam głowę o jego nogi, on zaczął mnie łaskotać.

- Zayn, proszę nie. – krzyczałam przez śmiech.

- Proszę, proszę.

Puścił mnie i położył się obok na łóżku.

- Ale masz śmieszny śmiech.

- Spadaj. – uderzyłam go lekko ręką, za co on, przygniótł mnie swoim ciałem i ponownie zaczął łaskotać. Nienawidzę tego, ale Zaynowi sprawiało to przyjemność, śmiał się ze mnie, kiedy to ja krztusiłam się własnym śmiechem. W końcu puścił mnie, leżeliśmy i wpatrywaliśmy się w sufit na którym również były po przywieszane zdjęcia.

- Wiesz czego tu brakuje? – zapytał Malik wskazując na sufit. Podniosłam pytająco brwi.

- Naszego wspólnego zdjęcia.

Chciałam coś powiedzieć ale w tym samym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi, pomyślałam że to Effy, zeskoczyłam z łóżka i szybkim krokiem udałam się do wejścia.

- Mamo. – to jedno słowo wydobyło się tylko z moich ust. Megan weszła do środka z jakimś młodym chłopakiem, który zapewne dzisiejszej nocy chciał ją zaliczyć. Chłopak położył ją na kanapie w salonie i zaczął zdejmować jej ubrania.

- Co ty kurwa robisz? – zapytałam zszokowana.

- Nie wtrącaj się mała.

- Wypierdalaj z mojego domu.

- Twoja matka mnie tu zaprosiła, więc chyba mogę zostać.

- Nie wydaje mi się, wypierdalaj. – kiedy wypowiadałam te słowa w salonie pojawił się Zayn.

- Nie słyszałeś, masz wyjść. – zwrócił się do chłopaka mój przyjaciel - Wypierdalaj. – powtórzył moje słowa Malik, wziął chłopaka za ubrania i wyrzucił go z mieszkania. Kiedy chciał już zamykać drzwi na moim piętrze pojawiła się Effy z Harrym.

- Co tu się dzieję? – zapytał brunet.

- Ja pierdolę – schowałam twarz w ręce.

- Li – dotknęła mojego ramienia F.

- On też musi o wszystkim wiedzieć? - krzyczałam. - Nie chcę, zaraz dowie się reszta, będą mieli mnie za jakąś patologię, czy chuj wie co. To była moja tajemnica, ukrywałam to przed wszystkimi, a teraz kolejna osoba z zewnątrz, w dodatku wielka gwiazda się o tym dowiaduję. Nie chcę, to moje życie i moje problemy, będzie miał mnie za jakiegoś śmiecia. Kurwa mać. – odwróciłam się napięcie i skierowałam w stronę mojego pokoju.

- Molly, zaczekaj. – usłyszałam głos Zayna i jego kroki.

- Co się tu dzieję? – powtórzył swoje pytanie Harry zwracając się tym razem do mojej przyjaciółki. Wbiegłam do mojej sypialni i rzuciłam się na łóżko. Zayn położył się obok mnie i przytulił mnie do siebie.

- Ciiii….. Nic się nie stało. Harry nic nikomu nie powie, możesz mu zaufać, pomożemy ci. A teraz śpij, jak się obudzisz zadzwonię do ciebie, a teraz śpij.




waszym zdaniem jak potoczą się losy Molly i Zayna? Zostaną parą, czy tylko przyjaciółmi? Co do rozdziału miałam wiele wątpliwości, tyle razy chciałam go zmienić, mi osobiście się nie podoba, ale oceńcie sami - Molly