Rozdział 21

muzyka

Molly

Czy ze mną naprawdę jest coś nie tak? Jestem, aż tak beznadziejna? Wszyscy po kolei zaczynają mnie opuszczać. Za jakiś czas zostanę zupełnie sama, nie chcę tego, boję się. Siedząc przed telewizorem rozmyślałam nad moim życiem, od poznania One Direction wszystko zaczęło się zmieniać, wszystko zaczęło się psuć. Kocham chłopaków bardzo mocno, ale może lepiej by było gdyby nigdy nie pojawili się w naszym życiu, gdyby Zayn nie pojawił się w moim. Tak naprawdę sama nie wiem czy go nienawidzę czy jest odwrotnie. Zranił mnie, skrzywdził, upokorzył, wyśmiał ale dalej jakaś część mnie go pragnie. Jest taki nonszalancki, chamski, pewny siebie, zawsze musi postawić na swoim, pomiata innymi, wie po co tu jest i co ma robić, uważa siebie za kogoś lepszego, uważa, że jest ponad wszystkimi, jest podobny do mnie. To on jest ciągle w mojej głowie, nie Jake, nawet kiedy się z nim całowałam, przytulałam, kochałam, w głowie miałam Malika. Jego czekoladowe tęczówki, czarne, postawione włosy i kilkudniowy zarost, którego tak nienawidzę. Jego sylwetkę, tatuaże i ten specyficzny uśmiech. Po porostu jego. To jest złe, straszne, niszczy mnie. Umieram przez to. Chcę o nim zapomnieć, o jego pocałunkach, jego dłoniach na moim ciele, chcę ale nie potrafię.  

- Co jest kochanie? – zapytała moja mama siadając obok mnie na kanapie.

- Mamo, czy ja jestem naprawdę tak beznadziejna, bezużyteczna, nikomu nie potrzebna? – moja mama spojrzała na mnie nie rozumiejąc o co mi chodzi.

- Ależ oczywiście, że nie Molly. – zaczęła bawić się moimi rozpuszczonymi włosami. – Jesteś cudowną osobą, wszyscy cię kochają i uwielbiają spędzać z tobą czas, pomagasz im stawiać czoła problemom, dajesz cenne rady, dlaczego miałabyś być nic niewarta dla nich? – spuściłam wzrok. – Co się stało, Li?- kontynuowała moja mama.

- Ja i Jake… - głos mi się załamał. - … nie jesteśmy już razem.

- Ale jak to? – dopytywała.

- Zayn, to on wszystko niszczy, niszczy mnie. To wszystko jego winna. Nienawidzę go.

- Nie obwiniaj go za popełnione błędy, za źle wybrane związki i niepowodzenia. Nie mów, że go nienawidzisz, kochając go.

- Nie kocham go. – krzyknęłam.

- Kłamstwo jest złe, a jeszcze gorsze gdy okłamujemy samych siebie. – przytuliła mnie.
Leżałam chwilę na jej piersi nic nie mówiąc, może miała rację. Czułam się jak małe dziecko, jak bachor któremu zabrali zabawkę a on nie potrafi sam jej odzyskać, czułam się beznadziejnie i bezsilnie. Czułam się nikim.

- Weź się w garść, Molly. – usłyszałam słowa mojej mamy. Podniosłam się by spojrzeć na nią.

- Nie po to kreowałaś swoją osobę, jako tą wredną, pewną siebie, odważną, niczego się nie bojącą, by teraz chować się pod kocem przed całym światem. Jesteś Molly Parker, więc pokaż na co cię stać i zacznij żyć. – wstała i opuściła salon. Moja mama miała rację, w stu procentach, dała mi motywację. Jestem Molly Parker, nie jakaś tam zwykła dziewczyna. Nie po to się urodziłam by teraz umierać. Chcę żyć, bawić się. Poszłam do kuchni za moją mamą.

- Mamo, mogę zrobić imprezę u nas?

- Możesz…- powiedziała po chwili namysłu.- …i tak wychodzę do Lucy.

- Kocham cię mamo.

- Ja ciebie też, Molly – wzięła swój płaszcz i skierowała się w stronę drzwi.

- Tylko bez głupstw – dodała zamykając drzwi, posłałam jej szczery uśmiech. Wzięłam iPhona do ręki i napisałam na dotykowej klawiaturze:

Impreza u mnie, dzisiaj. 20 <3

Wysłałam to do moich znajomych ze szkoły, dziewczyn i członków 1D, nie zaprosiłam tylko Jake’a i Zayna. Zaczęłam ogarniać apartament, kiedy usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Spojrzałam na niego i zauważyłam na wyświetlaczu zdjęcie Effy.

- Hej, pomóc ci? – zapytała moja przyjaciółka.

- Jakbyś mogła.

- Kupię po drodze alkohol.  

- Ok, to czekam. – rozłączyłam się.

Gdy moje mieszkanie było już posprzątane pojawiła się moja przyjaciółka. Weszła do środka i położyła zakupy na blacie w kuchni.

- Wszystko w porządku? – zapytała, patrząc na mnie z troską.

- W jak najlepszym.

Uśmiechnęłyśmy się do siebie i zaczęłyśmy rozkładać alkohol i przekąski na stole w salonie. Wsypywałyśmy chipsy do misek, rozkładałyśmy szklanki i ustawiałyśmy wszystkie rodzaje alkoholu. Od piwa, po drinki, wódkę aż do whisky. Kiedy wszystko było już gotowe zostało nam tylko uszykować siebie. Zdjęłyśmy ciuchy, które w tym momencie miałyśmy na sobie, włączyłam wieżę, z której wydobywały się dźwięki muzyki, tańczyłyśmy chwilę do niej, wygłupiając  się, po czym poszłyśmy do łazienki. Eff wzięła do ręki eyeliner z szuflady i zaczęła się malować, po chwili podała go mi bym również mogła podkreślić oczy. Musnęłyśmy nasze policzki różem, rzęsy tuszem a włosy zostawiłyśmy naturalne. Założyłam krótkie białe spodenki, fioletowy gorset i ciemną dżinsówke, a Effy dżinsowe szorty i białą koszulkę z pacyfką. Opuściłyśmy pomieszczenie i usiadłyśmy w salonie czekając na gości. Moja przyjaciółka przyjrzała mi się uważnie.

- I co teraz? – zapytała.

- Co masz na myśli?

- Co z Jakiem, z Zaynem? Co teraz Molly?

- Nic, Jake’a nie ma, zostawił mnie, to już koniec, miał prawo, a Zayn, przecież w jego oczach jestem zwykło szmatą.

- Przecież wiesz, że to nie prawda.

- Nie okłamuj mnie dla mojego dobra, wiesz że tego nie lubię.

- Nie kłamię.

- Lepiej powiedz mi co się dzieję między tobą a Harrym.

- Nic, nie wiem o czym mówisz.

Kiedy miałam już coś powiedzieć, przerwał nam dzwonek do drzwi. Wstałam z kanapy i skierowałam się w stronę wejścia. Jak się okazało wszyscy przyszli razem na czas, elita, chłopcy z 1D, Sophie. Impreza zaczęła się rozkręcać, wszyscy dobrze się bawili, pili alkohol, tańczyli, była miła atmosfera. Usiadłam zmęczona na kanapie razem z moimi przyjaciółkami. Patrzyłam prosto przed siebie, gdzie na wysokości mojego wzroku znalazł się Louis i Harry, którzy śmiesznie poruszali się w rytm muzyki. Po chwili dołączyli do nich Darren i Jay i w czwórkę wygłupiali się. To dobrze, że w końcu udało im się znaleźć wspólny język, w końcu połączyła się elita i One Direction. Z rozmyśleń nad tworzącymi się tutaj znajomościami wyrwał mnie głos Effy.

- Sophie, co z tobą, ty mnie w ogóle słuchasz? – szatynka zwracała się do przyjaciółki.

- Tak, to znaczy nie, co mówiłaś.

- Pytałam co się z tobą dzieję, jesteś jakaś nieobecna, przestraszona. Wszystko w porządku?

- Tak, nie wiem o co ci chodzi. – odparła zdenerwowana blondynka i odeszła od nas.

- Dziwne, ona nigdy się tak nie zachowuję. – powiedziałam.

- Wiem, chyba ma jakieś problemy w domu.

- Co? – zaśmiałam się. – Sophie ma problemy w domu, w tym jej idealnym domu, ta grzeczna Sophie, to niemożliwe. – skwitowałam.

- Może masz rację. – dodała bez przekonania Effy. – Ale czuję, że coś jest nie tak.

- Nie przesadzaj Eff, może ma okres, nie dramatyzuj. – zaśmiałyśmy się i wstałyśmy udając się do naszych przyjaciół. Zatrzymałam się na chwilę gdy przez głowę przeleciała mi myśl „a może Sophie coś się stało, może naprawdę coś jest nie tak”.

- Molly co z tobą, idziesz? – przywróciła mnie do rzeczywistości Effy. Kiwnęłam potwierdzająco głową.

- Nie, nic jej nie jest. - powiedziałam sama do siebie.

Kiedy podeszłam do znajomych, oni byli w trakcie rozmowy.

- No, on dalej ma podbite oko. – śmiał się Louis.

- O czym rozmawiacie? – zapytałam.

- O bójce twoich byłych chłopaków. – powiedział, śmiejąc się Harry.

- Zayn nie był moim chłopakiem. – zmroziłam go wzrokiem.

- Wiesz, myślałem, no bo skoro wy już się, no wiesz…

- Spierdalaj Styles. – przerwałam mu i odwróciłam się napięcie.

- Brawo, brawo Harry. – słyszałam za sobą głos Effy.

Chciałam na chwilę wyjść z apartamentu by ochłonąć, oderwać się na chwilę od nich wszystkich. Kiedy otworzyłam drzwi, zdziwiłam się, stał za nimi Zayn, który trzymał rękę jakby miał zaraz zapukać. Gdy mnie zobaczył opuścił ją i cofnął się o krok. Staliśmy chwilę w ciszy patrząc się na siebie.

- Czego chcesz? – w końcu wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

- Zawsze musisz byś taka nie miła?

- A ty zawsze musisz zachowywać się jak prostak?

- Bardzo śmieszne, Molly, naprawdę, nie wyszło ci.

- To nie miało być śmieszne.

- Nie zaprosiłaś mnie.

- To czego tu szukasz? – spojrzałam na niego. – A dziwisz się? Przez ciebie rozpadł się mój związek, czego ty jeszcze ode mnie chcesz?

Malik nie odpowiedział nic, tylko przycisnął mnie do ściany.

- Nie przeze mnie, tylko przez ciebie, skarbie. – powiedział patrząc na mnie z góry.

- Tak, a jak twój związek? – uśmiechnęłam się cwano.

- A jak myślisz? – uderzył pięścią w ścianę, zaraz obok mojej głowy, przymknęłam oczy bojąc się. Mulat to zauważył. – Nie uderzę cię, nie jestem taki. – spojrzał na mnie tymi swoimi czekoladowymi oczami, nie widziałam w nich złości, tylko zmęczenie i współczucie. – Ale, jesteś najgorszym co mnie w życiu spotkało. – dodał.

Słysząc jego słowa w moich oczach pojawiły się łzy. Malik zauważył je.

- Ej, Li, co jest? – dotknął mojego policzka. Nie protestowałam, zamknęłam powieki z pod których wypłynęły łzy, Zayn wytarł je swoimi dłońmi. Patrzył na mnie, tymi oczami w których było ciepło, troska, miłość, obawa. Chciałam go pocałować, złączyć nasze usta w jedną nierozerwalną całość, ale nie mogłam. Mulat zaczął zbliżać swoją twarz do mojej, odepchnęłam go.

- Co ty kurwa robisz?

- Ja? – krzyknęłam i znowu się zaczęło. – To ty mnie wyzywasz, mówisz, że jestem czymś najgorszym co cię w życiu spotkało a teraz chcesz mnie pocałować? Zastanów się czego chcesz?

- To ty raczej zastanów się czego chcesz! Niby mnie nienawidzisz a moje słowa sprawiają ci ból, płaczesz. Zastanów się czy mnie nienawidzisz czy kochasz.

- Nienawidzę cię!

- Zniszczyłaś już życie nie tylko mi ale i temu twojemu chłoptasiowi.

- Spierdalaj skurwysynie.

Chłopak słysząc te słowa złapał mnie za ramiona i zaczął nimi potrząsać. Staliśmy w przedpokoju do którego po chwili zbiegli się wszyscy uczestnicy imprezy.

- Boże dziewczyno, zrozum że dla nikogo się nie liczysz, proszę daj sobie spokój i przestań odstawiać te sceny.

- Kurwa, to ty przychodzisz do mnie i odstawiasz cyrk. Po cholerę tu przyszedłeś? Nie zapraszałam cię.

- Jesteś zwykłą dziwką.

- Szmaciarz.

- Zwykłe gówno, jesteś nikim.

- Pierdolony dziwkarz. Myślisz, że jak jesteś gwiazdą to możesz wszystko? Otóż, nie, jestem warta dużo więcej niż ty, jestem świadoma swojej wartości, jestem kimś. Sława nie robi z ciebie prawdziwego człowieka.

- A z ciebie, cycki, dupa i lista zaliczonych kolesi.

- Cholera jasna przestańcie się kłócić, gdzie jest Sophie? – wykrzyczał przerażony Niall.

Rozejrzałam się dookoła szukając mojej przyjaciółki, natrafiłam tylko na zdezorientowane miny gości i przerażenie na twarzy Effy.

- Gdzie jest Sophie? – szepnęłam.






co sądzicie o kłótni Molly i Zayna? przesadzają? waszym zdaniem oni nienawidzą się czy jest zupełnie odwrotnie? zależy im na sobie? jeśli chcecie to możecie zadawać pytania bohaterom, które będą mile widziane. zbliżamy się powoli do końca, więc zapraszamy na zwiastun naszego bloga http://life-is-a-trap.blogspot.com/p/opis.html jeśli jeszcze nas nie zaobserwowałeś, na co czekasz, namawiam was do komentowania gdyż dzięki temu rozdziały będą pojawiać się szybciej na co chyba liczycie, xx