Rozdział 19

muzyka

Sophie

Od pewnego czasu wszystko zaczęło się zmieniać. Nie wiem co się ze mną dzieje. Nie umiem tego opanować. Przeraża mnie to, co dzieje się w moim życiu, w mojej rodzinie. Dotychczas nie miałam większych problemów, jednak ostatnio wszystko zaczęło się psuć. Mój tata zdradził mamę, ona nie radzi sobie z tym. Ciągle się kłócą. Oprócz tego okazało się, że mają problemy finansowe. Wiem, że moja rodzina się rozpada. Z moją mamą nie jest dobrze, zazwyczaj próbuje utopić smutki w alkoholu. Za to mój brat jest przerażony  tą całą sytuacją. Widzę, że często płacze. Ja zresztą też. Ta cała chora sytuacja trwa już jakiś czas. Teraz już wiem, że powoli, z każdym dniem, poddaję się. Nie mam już siły walczyć o coś co jest stracone. Nie mam siły wstawać. Nie mam siły sztucznie uśmiechać się do moich przyjaciół. Po prostu nie mam siły by żyć. Wiem, że powinnam o moich problemach powiedzieć Molly i Effy, ale niestety, nie potrafię. Sama nie wiem czemu, kocham je, ufam im i są mi najbliższe, ale nie umiem. Może wstydzę się tej całej sytuacji? W końcu od zawsze, dla wszystkich, byłam tą, grzeczną, cichą, spokojną, uśmiechniętą, IDEALNĄ Sophie. Realia takie nie są. Nie jestem idealna. Nawet nie potrafię naprawić relacji w mojej rodzinie. Tak bardzo ich kocham. Nie wyobrażam sobie jak to dalej będzie. Rozwód? Moja mama popadnie w depresję, albo alkoholizm? Co z moim bratem? Co ze mną? Te myśli non stop zatrącają mi głowę. I mogę uśmiechać się, mówić, że wszystko w porządku gdy jestem w towarzystwie znajomych, ale tak nie jest. Umiem udawać. wychodzi mi to doskonale. Nikt nic nie zauważył. Codziennie zakładam maskę na twarz i udaję, że wszystko w porządku, ale gdy wracam do domu, otwieram drzwi z płaczem. Zamykam się w pokoju, bo nie mogę już tego wytrzymać. Chcę się odizolować od problemów. Jednak wiem, że one nie znikną. Płaczę i płaczę. Słyszę kolejną kłótnię rodziców. Pocieszam brata. Płaczemy razem. Kładę się do łóżka. Płaczę i myślę, analizuje wszystkie lata mojego życia. Uznaję, że jest bezsensu, że tak dalej nie chcę. Jestem zmęczona. Wszystkim. Zmęczona oddychaniem, życiem. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że mam poczucie, że nic już nie wskóram. Nic nie jest zależne ode mnie. Jestem bezradna. Nie mogę poradzić sobie i rozwiązać problemy, które nade mną ciążą, bo nie zależy to ode mnie.

- Sophie – wtulił się we mnie Alex,

- Tak? – zapytałam,

- Pójdę już do siebie. Kocham cię,

Tej nocy, Alex spał u mnie, ponieważ nie mógł zasnąć przez stale kłócących się rodziców. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Na szczęście dzisiaj jest niedziela i nie muszę iść do szkoły i sztucznie się do wszystkich uśmiechać. Wstałam z łóżka i chwiejnym krokiem poszłam do łazienki. Przemyłam twarz zimną wodą i spojrzałam w lustro. Widziałam w nim osobę, którą nienawidzę. Nienawidzę najbardziej na świecie. Osobę, która powinna umrzeć. Osobę, która jest bezużyteczna i nikomu niepotrzebna, która jest słaba i z niczym nie potrafi sobie poradzić. Po mojej twarzy pociekły pojedyncze łzy. Byłam już tak do nich przyzwyczajona, że nawet ich nie poczułam. Otworzyłam szafkę i wyciągnęłam z niej kilka tabletek leków przeciwbólowych. Długo stałam w bezruchu, myślami będąc zupełnie gdzie indziej. Po chwili ocknęłam się.

- Sophie, co się z tobą dzieje – powiedziałam sama do siebie,

 Następnie udałam się do mojego pokoju, gdzie położyłam się do łóżka. W domu panowała cisza. Najprawdopodobniej moja matka spała na kanapie, a ojca nie było w domu. Nienawidzę tej atmosfery. Nienawidzę mojego życia. W jednej chwili zamieniło się w piekło. Wszystko się zmieniło. Wszystko się rozsypało.

- Nie chcę już tak – szepnęłam i przetarłam łzy, spływające po moim bladym policzku,

Po chwili usłyszałam, że mój telefon dzwoni. Podniosła spod poduszki iPhone’a.  Przełknęłam ślinę i wzięłam głęboki oddech.

- Halo? – powiedziałam cicho drżącym głosem, mając nadzieję, że nie będzie słychać, że przed chwilą płakałam,

- Hej, Sophie. Tu Niall – usłyszałam głos słodkiego blondyna, którego w końcu darzę uczuciem,

- Hej,

- Co powiesz na krótki spacer? Moglibyśmy się spotkać w tym parku niedaleko twojego domu. Bo chłopakom nie chce się nic robić, a ja umieram z nudów…

- Wiesz co, Niall,  z chęcią, ale napiszę ci za chwilę sms’a z odpowiedzią, bo nie jestem pewna, czy nie mam pojechać gdzieś z mamą – skłamałam,

- Okej,  w takim razie mam nadzieję, że do zobaczenia,

- Papa,

Rozłączyłam się i mocniej wtuliłam się w poduszkę. Nie wiem, czy jestem w stanie spotkać się z Niallem.  Z jednej strony spędziłabym trochę czasu z osobą, którą kocham i która zawsze poprawiała mi humor jednak z drugiej strony nie wiem, czy jestem teraz w stanie udawać, że wszystko gra. Niall jest dla mnie bardzo ważny. Podoba mi się i bardzo go lubię. Czuję coś do niego. Mogę nawet powiedzieć, że go kocham. Jednak wiem, że on nigdy nie będzie chciał kogoś takiego jak ja. Zwłaszcza takiego, który wszystko ukrywa, który ciągle udaje i kłamie. Postanowiłam jednak, że spotkam się z nim. Horan zawsze poprawiał mi humor, a spędzenie z nim kilka chwil, może trochę mi pomoże. Wstałam z łóżka, pomalowałam się ukrywając pod makijażem to, że płakałam, ubrałam się i byłam już gotowa do wyjścia.

- Alex – weszłam do pokoju mojego brata – wychodzę, niedługo wrócę, jakby co to dzwoń, trzymaj się,

- Dobrze, ale wracaj szybko – mój brat delikatnie uśmiechnął się do mnie,

- Obiecuję,

Zbiegłam po schodach i kierując się do drzwi wyjściowych  przeszłam przez salon, gdzie  moja mama spała  na kanapie. Wyglądała strasznie. Cały dom tak wyglądał. Wszędzie bałagan, niepozmywane naczynia, puste butelki po winie. Westchnęłam i wyszłam. Jeszcze przez chwilę z ulicy patrzyłam się na mój dom. Wszyscy wokół myślą, że w tym domu nic złego się nie dzieję, że jesteśmy idealną, kochającą się rodziną. Jeszcze kiedyś tak było. Żałuję, że nie doceniałam tego wcześniej. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas. Wiem, że nie ma takiej możliwości, dlatego teraz wolałabym po prostu zniknąć. Przeszłam dwie przecznice i byłam już na miejscu. Usiadłam na ławce. Idzie wiosna jest coraz lepiej, słońce świeci. Pogoda idealna. Niestety w moim życiu tylko ona taka jest…

- Cześć, Sophie! – nagle obok pojawił się Niall,

- Hej – odpowiedziałam, a Irlandczyk usiadł obok mnie,

- Jak mija niedziela? Co tam? – zapytał się

- Nic ciekawego. Wszystko dobrze – przygryzłam wargę, kłamiąc

- Idziemy gdzieś? Może skoczymy coś zjeść?

- Czemu nie – wstałam,

Poszliśmy do pobliskiej pizzerii. Niall opowiadał mi różne rzeczy. Jednak nie potrafiłam go słuchać. Siedziałam z uśmiechem na twarzy, a myślami byłam w swoim świecie. Niestety już nie umiem inaczej. Potrafię tylko udawać, a teraz nie mam na to nawet siły.

- Ale zgłodniałem – powiedział, gdy kelnerka przyniosła nam pizzę,

- Co za nowość – uśmiechnęłam się,

Gdy zjedliśmy, posiedzieliśmy jeszcze chwilę w restauracji. Dobrze, że Horan należy do ludzi gadatliwych, przynajmniej, ja nie muszę odzywać się i po raz kolejny kłamać. Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam młodą parę z dwójką dzieci. Chłopczyk miał około 5 lat, dziewczynka 2-3. Ich rodzice szli za ręce, a oni biegali wokół nich. Cała rodzina śmiała się. Widać, że byli szczęśliwi. To widać, nie po uśmiechu, a po oczach. Ktoś może uśmiechać się cały czas i udawać, że wszystko w porządku, ale gdy spojrzy się w jego oczy, widać cały ten smutek, żal i ból. Skądś w końcu to znam… Chciałabym by znowu wszystko było jak kiedyś. Byśmy byli taką rodziną jak ci ludzie, których widziałam za oknem. Chciałabym być dzieckiem i o nic się nie martwić. Chciałabym by moim największym problemem było to, że pies odgryzł mojej lalce Barbie rękę. Chciałabym znowu widzieć moich szczęśliwych rodziców, śmiejącego się brata. Życie jest okrutne, a rzeczywistość zupełnie inna. Nie wiem ile jeszcze tak wytrzymam. Nie dam już rady.

- Sophie? Słuchasz mnie? – Niall wyrwał mnie z moich myśli,

- Tak. Przepraszam, tylko się zagapiłam,

- Coś nie tak? Wszystko w porządku?

- Tak – odpowiedziałam – Wszystko w porządku,

Ciężko mi było to powiedzieć. Coraz trudniej mi okłamywać innych. Zwłaszcza tych, na których bardzo mi zależy. Nie zasługuję na takich przyjaciół. Nie powinnam ich ciągle okłamywać. To jeden z  powodów, dla których nigdy nie będę z Niallem. Musiałabym się przed nim otworzyć, powiedzieć mu o wszystkim. Niestety to nie jest możliwe. Nie sądzę, aby ktokolwiek mógł mnie zrozumieć. Zrozumieć, to dlaczego nikomu nie mówię o moich problemach. Wszystko jest takie skomplikowane.

- Niall, przepraszam, ale muszę już iść – powiedziałam nagle, przerywając mu w jakiejś opowieści,

- Co? Ale dlaczego już? – zapytał się zdziwiony,

- Obiecałam Alexowi, że będę wcześniej – wstałam,

- W takim razie, pa – posmutniał,

- Pa – pocałowałam go w policzek i wyszłam.

Oddaliłam się kawałek od restauracji i wybuchłam niepohamowanym płaczem. Nie wytrzymam tak dłużej – powtarzałam sobie w myślach. Nie mam już siły. Jestem taka zmęczona. Po dłuższej chwili uspokoiłam się i zaczęłam szybko iść, chcąc jak najszybciej wrócić do domu. Wszystko było takie niepewne. Bałam się tam wracać. Nie wiedziałam, co tam zastanę. Pijaną mamę? Kłócących się rodziców? Walizki mojego ojca? Nie chcę tam wracać, nie lubię tam wracać, ale nie mogę zostawić samego Alexa, jemu też jest ciężko, zwłaszcza, że jest ode mnie młodszy. Wiem, że bardzo to przeżywa. Gdy byłam już pod drzwiami do domu wzięłam głęboki oddech i delikatnie je otworzyłam. Moich rodziców nie było. Na korytarzu leżały tylko porozrzucane zdjęcia naszej rodziny, ubrania mojego taty, butelka wina. Popłakałam się i oparłam o ścianę. Kiedy to się skończy? Ile jeszcze ma trwać to piekło? Nie wytrzymam dłużej. Nie wytrzymam…

- Sophie! – zbiegł ze schodów wystraszony Alex,

Przytulił się do mnie i oboje siedzieliśmy przez jakiś czas w ciszy.

- Sophie, nie płacz – próbował mnie pocieszyć,

- Co się tu stało? – zapytałam się go,

- Mama obudziła się i była zdenerwowana. Zaczęła zrzucać ramki ze zdjęciami ze ściany, a potem wyrzuciła koszule taty z szafy. Krzyknęła, że wychodzi i to wszystko.

- Dawno wyszła? – zapytałam się,

- Nie,

- Jak ona mogła zostawić cię samego w domu. Przecież ty jesteś jeszcze dzieckiem! Dobrze, że nic ci nie jest. A teraz pójdę do siebie – wstałam,

- Zostań ze mną! – poprosił Alex,

- Przepraszam, ale jestem zmęczona,

- Chociaż na chwilę,

- No dobra, to chodźmy do twojego pokoju – złapałam mojego brata za rękę,

Położyliśmy się razem do łóżka i włączyliśmy bajki. Mój brat po chwili usnął. Przykro mi, że musi przez to przechodzić. Ma dopiero pięć lat, ale wie co się wokoło dzieje. Jest małym dzieckiem, powinien spędzać czas na placu zabaw, a nie chowając się na schodach, sam w domu. Przecież tak nie może być. Wstałam powoli, wyłączyłam telewizor i przykryłam go kocem. Wyszłam do mojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko z płaczem. Jak zawsze. Od jakiegoś czasu właśnie tak wyglądają moje wieczory. Mam tego cholernie dość. Nie jestem miłą, uśmiechniętą i idealną Sophie. Jestem zakłamaną, zagubioną dziewczyną, która jest bezradna i nie może nic zrobić ze swoimi problemami. Jestem chodzącą porażką, która z dnia na dzień coraz bardziej się poddaje i coraz bardziej nienawidzi życia. Dłużej tak nie wytrzymam. Nie wytrzymam już takiego życia. Niech to się skończy, bo ja nie mam siły. Nie potrafię się pozbierać. Nie potrafię się prawdziwie uśmiechać, bawić. Naprawdę mam dość.

co sądzicie o tej całej sytuacji? o problemach Sophie? czy poradzi sobie z nimi?

skończyłyśmy też już zwiastun na naszego nowego bloga, tu możecie przeczytać opis: http://life-is-a-trap.blogspot.com/p/opis.html i skomentować co o nim sądzicie, a tu jest zwiastun - http://www.youtube.com/watch?v=Lp1BUfQUQs4 :)