Rozdział 22

muzyka

Sophie

Ten sam dzień

Zmęczona, zła, smutna, rozerwana, bezsilna, niepotrzebna, bezużyteczna tak właśnie się czuję.  Moja chęć do życia, do chodzenia do szkoły, spotykania się z przyjaciółmi, śmiania, imprezowania, rozmawiania rozpłynęła się gdzieś bezpowrotnie. Leżąc na łóżku patrzyłam w sufit, nie rozmyślałam, w głowie miałam zupełną pustkę. Spędziłam w takiej pozycji godzinę, może więcej, nie mam ochoty wstać, ubrać się, umalować i wyjść do ludzi z tym sztucznym uśmiechem. Nie chcę już nikogo okłamywać, ale nie potrafię inaczej. Podniosłam się i siadając z podkulonymi nogami oparłam się o ścianę. Kiedy po raz kolejny miałam się rozpłakać, użalać nad sensem własnego życia, usłyszałam dźwięk mojego iPhona. 

Impreza u mnie, dzisiaj. 20 <3 

Wiadomość była od Molly, chciałam odpisać, że nie mogę, nie chcę ale coś mnie powstrzymało, coś co kazało mi tam iść i przestać oszukiwać albo iść i spędzić ostatnie chwile z moimi przyjaciółmi bo decyzje tak naprawdę podjęłam już dawno. Po cichu wyszłam z mojego pokoju i skierowałam się do łazienki. Przemyłam twarz zimną wodą i spojrzałam w lustro. Nienawidziłam tego odbicia, gardziłam nim, chciałam żeby znikło. Wpatrując się w lustrzane odbicie usłyszałam rozmowę moich rodziców, podeszłam do drzwi. 

- Zajmij się dziećmi, Cornelia. 

- Nie będziesz mi mówił co mam robić, Greg. 

- Zabiorę ci je, słyszysz. 

- Nawet o tym nie myśl, one nie będą chciały z tobą iść. 

- Nie one o tym decydują tylko sąd. 

- Nie możesz mi ich zabrać. – mówiła, płacząc moja mama. 

- Mogę. Jesteś taka beznadziejna, spójrz na siebie, wyglądasz jak spod mostu. Mały, bezużyteczny śmieć, jesteś nikim, Cornelia, dla nikogo się nie liczysz. – słysząc słowa mojego taty przypomnieli mi się od razu Molly i Zayn, w ten sama sposób Malik odnosił się do mojej przyjaciółki, ale ona była zupełni inna niż moja mama, była silna, pewna siebie i odważna. Chociaż skoro kogoś takiego jak Li to tak bardzo bolało, moja mam w tej chwili musiała umierać. Mam tylko nadzieję, że Harry nie jest taki i nie potraktuje Effy w taki sposób, nie mogę zostawić jej bez wsparcia. Przywarłam plecami do drzwi i ześlizgnęłam się po nich na dół unosząc się płaczem. Oddychałam powali by nie zadławić się własnymi łzami. Muszę się stąd wydostać – ta jedna myśl przeleciała mi przez głowę. W szybkim tempie umalowałam się, uczesałam i ubrałam w przyszykowane ubrania. Wbiegłam do mojego pokoju wzięłam torbę i małą karteczkę na której napisałam.

Przepraszam cię Alex, najwidoczniej tak musiało być. Będę nad tobą czuwać. Kocham cię najmocniej na świecie. – Sophie.  

Zostawiłam ją w pokoju mojego brata i wybiegłam z domu mijając przy tym rodziców. Biegłam przez chwilę aż znalazłam się w parku do którego ostatnio poszłam z Niallem. Tak trudno będzie mi się z nim rozstać nie zdążyliśmy nawet… Po moim policzku zaczęły spływać łzy. …. W sumie to nic nie zdążyliśmy, dobrze się poznać, zaufać sobie bezgranicznie, zakochać, być razem. Zawsze myślałam, że moja rodzina jest idealna, porządna, kochająca się, wspierająca i spędzająca razem czas, myślałam, że zależy nam na sobie. Pozory mylą, to idealne stwierdzenie. Podniosłam się z ławki i zaczęłam iść w kierunku wieżowca mojej przyjaciółki. Kiedy byłam już w pobliży poczułam wibracje w tylnej kieszeni spodni, wyjęłam telefon i na wyświetlaczu zobaczyłam uśmiechniętą twarz Horana. 

- Halo? 

- Hej Sophie, wybierasz się może do Molly?

- Tak, jestem właśnie pod wieżowcem. 

- Serio? My też, nie widzę cię. 

- Niall. 

- Tak? 

- Odwróć się. 

Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni. Po chwili przede mną stanął uśmiechnięty blondyn, jego oczy aż iskrzyły z podniecenia. 

- Idziemy? – zapytał kiedy przytulał mnie na przywitanie. Chciałabym żeby ta chwila trwała wiecznie, wiem że w jego ramionach mogę czuć się bezpieczna, że mogę mu ufać. Robi to z taką czułością, że czasami myślę, że może jednak coś do mnie czuję, że dla niego jestem kimś więcej niż tylko przyjaciółką, ale po chwili wracam do rzeczywistości i wiem, że jest zupełnie inaczej. Kiwnęłam potwierdzająco głową i poszłam za moim przyjacielem w głąb budynku gdzie przy windzie stali chłopcy z One Direction i elita. Po paru minutach byliśmy już na górze, Louis zadzwonił dzwonkiem. Drzwi otworzyła uśmiechnięta Molly. Moja przyjaciółka musiała już zapomnieć o Jake’u lub tak jak ja dobrze udawała. Domówka u mojej przyjaciółki wyglądała tak jak zwykle, dobra zabawa, dużo śmiechu i alkohol upijający wszystkich gości. Jednak ja nie potrafiłam się bawić, nie tym razem, uśmiechałam się, udawałam że wszystko jest w porządku, nie chciałam zbędnych pytań bo nie chciałam ich okłamywać, a nie mogę i nie potrafię powiedzieć im prawdy, nie dzisiaj kiedy podjęłam już ostateczną decyzję. Zauważyłam  Nialla zmierzającego w moją stronę więc szybko pokazałam na drzwi balkonowe i tam właśnie się udałam. 

- Sophie, weź się w garść, nie dzisiaj, już zdecydowałaś. – mówiłam sama do siebie stojąc na balkonie. Oddychałam powoli i głęboko, robiłam wszystko żeby się nie rozpłakać. 

- Soph, wszystko okej?- zapytał z troską w głosie Horan. 

- Tak, chciałam się tylko przewietrzyć. – odpowiedziałam. 

- Okej, to chodźmy potańczyć. – chłopak złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć na środek salonu który służył za parkiet. Chwilę protestowałam lecz pod naciskiem spojrzenia Nialla, tych błękitnych tęczówek przyglądających mi się czulę, poddałam się. Szczerze powiedziawszy rozluźniłam się, na początku  tańczyłam tylko z blondynem lecz zaraz dołączyły do nas dziewczyny. Śmialiśmy i wygłupialiśmy, w końcu razem z moimi przyjaciółkami usiadłyśmy na kanapie. Nie słuchałam co mówią dziewczyny, byłam pogrążona w swoich myślach. Przez chwilę było dobrze, przez chwilę byłam tą dawną Sophie bez problemów, które teraz ciągle się namnażają. Ocknęłam się dopiero kiedy Effy zaczęło machać mi ręką przed twarzą i mówić podniesionym głosem. 

-  Sophie, co z tobą, ty mnie w ogóle słuchasz? 

- Tak, to znaczy nie, co mówiłaś. – odparłam zdezorientowana.

- Pytam co się z tobą dzieje, jesteś jakaś nieobecna, przestraszona. Wszystko w porządku?- dopytywała szatynka. 

- Tak, nie wiem o co ci chodzi. – odparłam zdenerwowana i odeszłam od nich. Skierowałam się w stronę łazienki, zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na wannie. Oddychałam powoli. 

- Uspokój się. – powtarzałam sobie po cichu. 

Kiedy w pewnym stopniu już się opanowałam usłyszałam pukanie do drzwi. 

- Sophie wszystko w porządku? – dopytywał zmartwiony Niall. 

Nic nie odpowiedziałam tylko otworzyłam przed nim drzwi. Opadłam na podłogę opierając się o wannę i zakryłam twarz dłońmi, chłopak usiadł obok mnie. 

- Soph, co się dzieje? – pytał swoim melodyjnym głosem. Pociągnęłam nosem gdyż łzy spływały po moich policzkach, nic nie odpowiedziałam. Po krótkiej chwili dodałam. 

- Po prostu bądź przy mnie. 

- Dobrze. 

Horan przyciągnął mnie do siebie i przytulił do swojej piersi. Czułam się bezpiecznie w jego ramionach. Przymknęłam powieki a on pocałował mnie delikatnie w czoło. 

- Zaśpiewaj mi coś. – poprosiłam. 

Chłopak wziął głęboki wdech i zaczął śpiewać tak dobrze znaną mi piosenkę. 

Twoja dłoń pasuje do mojej, jakby została stworzona tylko dla mnie

Zatrzymał się i już po chwili śpiewał inny wers „Little things”. 

Nigdy nie będziesz kochać siebie, choć w połowie tak mocno jak ja kocham ciebie

Nigdy nie będziesz traktować siebie odpowiednio, kochanie

Ale chcę, by tak było

Jeśli pokażę ci, że jestem tu dla ciebie

Może pokochasz siebie, tak jak ja kocham ciebie. 

- Przepraszam, nie powinienem. – wyszeptał i jak gdyby nigdy nic wstał i wyszedł. Patrzyłam przez chwilę zszokowana na zamknięte drzwi od łazienki. Miałam rację, nic dla niego nie znaczę. On mnie nie uratuje, nie pokaże mi jak żyć, nie pomoże. Teraz jestem pewna swojej decyzji. Jestem beznadziejna. Po moich policzkach po raz kolejny spływały łzy. Krzyknęłam na cały głos by dać upust emocjom, wiedziałam że nikt mnie nie usłyszy, muzyka zagłuszała każdy inny dźwięk. Wybuchłam histerycznym płaczem. Nie potrafiłam się uspokoić. Wstałam szybko, przetarłam policzki na których były słone łzy i rozmazany tusz, spojrzałam w lustro. Podpuchnięte i zaczerwienione oczy, rozmazany makijaż, rozczochrane włosy, trzęsące się dłonie. Moje odbicie było straszne nie chciałam na nie patrzeć. Wyszłam z łazienki. Przechodząc niezauważalnie przez salon zatrzymałam się na chwilę by przyjrzeć się Effy. Moja przyjaciółka stała w towarzystwie Harrego, rozmawiali, śmiali się. Styles patrzył na nią z uczuciem, troską, miłością której ona tak bardzo potrzebuje. Chcę żeby byli razem długo i szczęśliwie. Tworzyliby idealny związek, nie rozumiem tego, co z nimi jest nie tak przecież są dla siebie stworzeni. Powinni być ze sobą już na zawsze. Powinni zasypiać i budzić się razem, jeść śniadania, odprowadzać dzieci do przedszkola, spędzać ze sobą każdą wolną chwilę, cieszyć się życiem, troszczyć się o siebie, a później zestarzeć się razem, by inni mogli powiedzieć, że byli ze sobą do końca. Spojrzałam jeszcze raz na nich i odeszłam. Przy drzwiach spotkałam jak zwykle kłócących się Zayna i Molly. Nie chcę żeby Malik tak ją traktował, Li nie zasługuję na to, może nie zawsze zachowuje się w porządku co do innych, jest uparta i porywcza, ale to nie znaczy że Mulat musi traktować ją jak szmatę. Przecież każdy wie, że ją kocha a ona jego, po co oni komplikują sobie życie. Niech wreszcie przejrzą na oczy i zrozumieją jak bardzo są dla siebie ważni. 

- Tak, a jak twój związek? – usłyszałam kawałek ich rozmowy. 

- A jak myślisz? –  odparł zdenerwowany Malik i uderzył pięścią w ścianę, zaraz obok  głowy mojej przyjaciółki, ona przymknęłam oczy bojąc się. Mulat to zauważył. Wzdrygnęłam się bojąc się, że Zayn zrobi krzywdę Molly, lecz po chwili on dodał. 

 – Nie uderzę cię, nie jestem taki. – spojrzał na nią tymi swoimi czekoladowymi oczami, nie widziałam w nich złości, tylko zmęczenie i współczucie. 

– Ale, jesteś najgorszym co mnie w życiu spotkało. – dodał a w oczach Li pojawiły się łzy, nie chciałam na to patrzeć. Odwróciłam się i podążyłam w miejsce gdzie to wszystko miało się już skończyć. 

***

Stoję na dachu wieżowca, na krawędzi, patrzę w dół i wiem, że chcę to zrobić. Podjęłam decyzję, teraz jest to jedyna rzecz której pragnę. Skoczyć i zapomnieć o wszystkim, o problemach, przeciwnościach, kłamstwach, złamanym sercu. Dzisiaj z tym skończę, nie jest mi źle, jestem zadowolona że odważyłam się na taką decyzję, może jedni pomyślą, że byłam jakaś nienormalna, szalona, psychiczna, nie, ja tego po prostu chcę. Jestem ciekawa czy ktoś będzie o mnie pamiętał, czy będą przychodzić na mój grób co niedzielę i zostawiać tam jedną czerwoną róże, mam nadzieje że w ich pamięci będę żyła wiecznie, bo ja nigdy ich nie zapomnę nawet kiedy będę tam daleko. Po moim policzku spłynęła pojedyncza łza, otarłam ja wierzchem dłoni i w tym samym momencie usłyszałam za sobą głos Nialla. 

- Sophie, co ty robisz? – krzyknął przerażony blondyn. Zaraz za nim na dach wbiegli wszyscy nasi znajomi. Spojrzałam na Horana i przytknęłam palca do ust prosząc go by już nic nie mówił. 

- Proszę cię nie rób tego. Proszę. – błagał, płacząc przy tym mój przyjaciel. 

- Chcę to zrobić. 

- Dlaczego?- dopytywał. 

- Mam już dość ciągłego okłamywania was, dość problemów, ten świat już mnie nie potrzebuje, nie chcę tu być, mogę odejść. 

- Nie!- wykrzyczał, unosząc się płaczem. – Przecież śmierć nie może być rozwiązaniem problemów. Masz nas pomożemy ci, masz mnie. Sophie proszę cię nie rób tego. – wyciągnął rękę w moją stronę. – Chodź do mnie. Słyszysz. Sophie. – krzyczał, pierwszy raz widziałam żeby podnosił głos, był zdenerwowany i przestraszony. Pokiwałam przecząco głową. – Uważasz, że śmierć jest rozwiązaniem, nie, to głupota, największa głupota. Zabijając się zranisz tyle osób mnie, Molly, Effy, chłopków, rodziców, Alex’a. Sophie proszę cię cofnij się. – brał mnie na litość ale ja już podjęłam decyzję. Podeszłam bliżej krawędzi dachu. 

- Proszę! Błagam. – krzyczał, a jego krzyk roznosił się echem. 

Odwróciłam się by ostatni raz spojrzeć w jego błękitne oczy, by ostatni raz w nich zatonąć. Spojrzałam w dół, nachyliłam się. 

- Nie!- przeraźliwy krzyk Nialla. 

Skoczyłam. 

***

- Kocham cię, Sophie. – szepnął Niall. 

to był już ostatni rozdział z perspektywy Sophie, pewnie się tego nie spodziewaliście, co? nie myślcie, że uśmierciłyśmy jedną z głównych bohaterek ze względu na to, że większość z was jej nie lubiła, nie, po prostu tak musiało być, dopiero w tak tragicznej sytuacji Niall odważył się powiedzieć te niby banalne słowa - kocham cię, jak waszym zdaniem Horan poradzi sobie z tym co się stało? czy Molly i Effy zamkną się w sobie po utracie przyjaciółki? jak będzie wyglądało ich życie?

+ zachęcamy do komentowania i wyrażania opinii. chciałybyśmy zakończyć tego bloga z jak największą liczbą obserwatorów, więc jeśli jeszcze nas nie obserwujecie - zróbcie to, pokażcie znajomym itp. :)
a tutaj możecie przeczytać opis i zobaczyć zwiastun naszego następnego bloga -  http://life-is-a-trap.blogspot.com/p/opis.html