Rozdział 23

muzyka

Effy

- Nie płacz – szepnął do mnie Robert, który trzymał mnie za rękę,

25 kwietnia. Tę datę zapamiętamy już do końca. To właśnie dwa dni temu, Sophie popełniła samobójstwo. Dla każdego z nas to wielka tragedia. Nie wiem nawet jakimi słowami mam opisać to co teraz czuję. Pewna jestem tylko bezradności, bezsilności i cholernej złości i nienawiści do samej siebie. Gdybym nie olała mojej przyjaciółki to teraz przytulałabym się do niej, zamiast stała nad jej trumną. To jedno z najtrudniejszych i najsmutniejszych wydarzeń w moim życiu. Po moim policzku spłynęła kolejna fala łez. Jak mam teraz żyć? Jak mam się pozbierać? Nie wyobrażam sobie tego wszystkiego bez Sophie. Była moją najlepszą przyjaciółką, siostrą. Od zawsze na zawsze. Tak miało być. Nikt nie może uwierzyć, że ta idealna, uśmiechnięta i zawsze miła Soph nie żyje. Ciężko znoszę jakiekolwiek rozstania. Tęsknie już po dniu, tygodniu. Rozłąka na miesiąc to dla mnie męka. Ale co mam powiedzieć o osobie, której już nie ma? Z którą nigdy nie będę płakać, śmiać się, żartować, kłócić, z którą nie będę mogła pisać, rozmawiać przez telefon? Nie umiem sobie tego po prostu wyobrazić. Najgorsze jest to, że od środka, z każdą chwilą coraz bardziej zżera mnie poczucie winy. Wiele razy chciałam dowiedzieć się, co Sophie naprawdę jest. Zauważałam to, ale wszyscy mówili mi, że dramatyzuję, jak zawsze. Czułam, że coś jest nie tak i zamiast zmusić ją by coś powiedziała wolałam pieprzyć się z Harrym. Ale dlaczego sama nie zwróciła się z pomocą do mnie i Molly? W końcu byłyśmy przyjaciółkami. Mogłyśmy sobie ufać. Pomogłybyśmy jej. W mojej głowie krążyło tysiące myśli.

- Effy – wskazał dłonią Harry,

Stałam z moimi wszystkimi przyjaciółmi w jednej grupie. Z mojej lewej strony miałam Roberta, a z prawej – Harrego. Obok mnie stała też Molly. Powoli podchodziłam do wielkiej dziury. Stanęłam nad nią i poczułam na policzkach zimne łzy. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam się w dół. Leżała tam czarna, drewniana trumna. Nade mną stał ksiądz, a za nim najbliższa rodzina Sophie oraz nasi przyjaciele. Zza ramienia spostrzegłam Alexa z dziadkami Sophie. Nawet nie chcę sobie wyobrażać co oni muszą teraz przeżywać .Niedaleko od nich stał ojciec Soph. Jej mama nie jest w stanie się na tyle pozbierać, by iść na pogrzeb własnej córki. Ich rodzina się rozpada, i to właśnie było głównym powodem śmierci mojej przyjaciółki.

- Boże – szepnęłam – Dlaczego to zrobiłaś? Miałaś mnie, Molly, Nialla. On cię kocha. Wszyscy cię kochamy. Nie wyobrażam sobie bez ciebie życia. Tęsknię za tobą. Za twoimi radami, za twoim śmiechem, za sposobem w jaki zarzucałaś włosami. Kocham cię i nigdy o tobie nie zapomnę – schyliłam się i na trumnę mojej przyjaciółki rzuciłam różę owiniętą w czarną koronkę.

Po tym jak pogrzeb się zakończył wraz z Molly udałyśmy się do moich rodziców i jej mamy, którzy razem stali na obrzeżach cmentarza.

- Jak się trzymasz kochanie? – przytuliła Molly jej mama,

- A jak mam się trzymać? – pociągnęła nosem brunetka – Jest ciężko…

- Taka tragedia – westchnęła moja mama,

- Aż trudno uwierzyć, że ta dziewczyna, która odkąd pamiętam przychodziła do nas na nocowania… jej już po prostu nie ma – dodał mój tata,

- Wracacie z nami? – zapytała się z troską moja mama,

- Nie, my, wszyscy przyjaciele Soph, musimy teraz być razem – odpowiedziałam,

Odeszłyśmy od naszych rodziców. Mijałyśmy rodzinę Lee. Jej ciotki, wujków, kuzynów i kuzynki. Znałyśmy ich wszystkich. Jednak najgorszym widokiem był widok płaczącego Alexa. Nie miałyśmy nawet siły by do niego podejść, bo same nie widziałybyśmy co powiedzieć.

- Źle wyglądasz – szepnęła do mnie moja przyjaciółka,

Byłam blada, niewyspana i głodna. Od dawna nic nie jadłam, a ostatnie dwie noce spędziłam płacząc w poduszkę. Moja cera była poszarzała, pod oczami miałam sińce, a policzki były mokre od łez.

- Nawet najgorszemu wrogowi nie życzę bycia na pogrzebie najlepszej przyjaciółki, która popełniła samobójstwo – powiedziałam cicho,

Doszłyśmy do reszty i całą grupą ruszyliśmy do małego baru – restauracji oddalonego od tego cmentarza jakieś 20 minut drogi. To tam chcieliśmy usiąść i powspominać naszą przyjaciółkę. To było jedno z jej ulubionych miejsc w Londynie. Molly, Niall, Harry, Zayn, Louis, Liam, Eleanor, Danielle, Darren, Amber, Robert, Kate, Melanie, Naomi, Jay i ja. Wszyscy przyjaciele Sophie. Dla każdego z nas to niewyobrażalnie trudny czas. Nie wiem jak to teraz będzie. Jestem w takim szoku i bólu, że nie umiem poczuć nic, nic sensownego. Szliśmy w ciszy. Każdy pewnie rozmyślał jak wspaniała była Sophie, co mógł zrobić by nie dopuścić do jej śmierci. To najgorsze uczucie na świecie. Gdy dotarliśmy do restauracji, zajęliśmy miejsca, w rogu przy oknie. Musieliśmy złączyć dwa duże stoliki. Siedziałam obok Roberta i Molly. Każdy zmówił coś niewielkiego do jedzenia.

- Ja poproszę tylko wodę – zwróciłam się do kelnerki,

- Zjedz coś – nakłaniał mnie Harry,

- Nie. Nie mam ochoty,

Chwilę później zapadła cisza. Przez brak jednej osoby atmosfera zmienia się diametralnie. Chciałam by ktoś coś powiedział, bo jeżeli ta cisza dłużej potrwa to zaraz znowu się rozpłaczę.

- Wiecie co jest najgorsze? – wyszeptał Niall – To, że jej się podobałem. Miałem szanse… a ja ją kochałem. Od samego początku, gdy Liam chciał się z nią spotykać. Tak bardzo ją kochałem. Każde powitanie było takie cudowne. Gdy mogłem się w nią wtulić, pocałować ją w policzek. Kochałem w niej wszystko. Uśmiech, oczy, włosy, styl bycia, głos. Powiedzcie mi, że to chory sen, ja chcę się już z niego obudzić – po policzkach Nialla zaczęły spływać łzy, chłopak schował głowę w dłonie i próbował się uspokoić głęboko oddychając,

- Dla każdego z nas to jest trudne – Molly złapała Irlandczyka za rękę,

- To wszystko moja wina! – wybuchłam płaczem

- Cicho… - Robert przytulił mnie i kołysząc próbował uspokoić,

Mój przyjaciel jest dla mnie teraz bardzo dobry. Taki o jakim marzyłam. Jest miły i opiekuńczy, troszczy się o mnie. Niestety szkoda, że w wyniku takich okoliczności.

- Słyszałam tamtą rozmowę. Czułam, że z Sophie coś nie tak. Miliony razy próbowałam z nią rozmawiać. Chciałam się dowiedzieć co z nią. Chciałam pomóc… ale za każdym razem ona mnie zwodziła a ja się poddawałam. Nie miałam pojęcia co się u niej dzieje. Nie miałam pojęcia, że nienawidzi samej siebie, że chce umrzeć, że jej rodzina się rozpada, że w jej domu panuje piekło. Jak zupełnie obca osoba. Przecież byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, zawsze i na zawsze razem. Ciągle to powtarzała. Dlaczego nic nie powiedziała? Dlaczego ja nic nie zrobiłam?

- Przestań się obwiniać – wyszeptała Molly – Nikt z nas nawet nie domyślał się, że dzieje się coś niedobrego,

- Nie zrobiłaś nic złego. Troszczyłaś się o nią do samego końca. To ona tak wybrała. Może ciężko było jej się otworzyć i zwierzyć z takich problemów. W środku nienawidziła siebie najbardziej na świecie. Myślicie, że to łatwe pogrążać się przy przyjaciołach? Pokazywać, że czuje się zerem, że jej życie się rozpada? Było jej trudno… ale najważniejsze, że już nie cierpi – westchnął Harry – Nie, sam nie wiem co mówię, po prostu próbuję ją zrozumieć,

Zamknęłam na chwilę oczy. Wszystko zwaliło się w jednym momencie. Dorastanie to najgorszy etap w życiu każdego. Wszyscy mamy wtedy swoje tragedie, czy te małe, czy ogromne. Jesteśmy jeszcze tacy słabi, krusi, nieodporni na ból, przeciwności losu. Wszystko się pieprzy. Chciałabym zniknąć, lub zasnąć i obudzić się, gdy już będzie dobrze. Chciałabym poukładać wszystkie moje sprawy, pogodzić się ze śmiercią Soph, przemyśleć co jest między mną i Robertem, a co między mną a Harrym, poukładać relacje z rodzicami, zasypiać i budzić się z pewnością, stabilnością. Po prostu niech te złe chwile znikną.

- Nie wierzę, że jej nie ma. To po prostu niemożliwe. To wszystko jest takie chore – przerwał ciszę Jay,

Tak naprawdę to każdy powtarzał to samo już od dwóch dni. Nikt nie wie, co powiedzieć, nikt nie wie, co dalej mamy robić. Nie wyobrażamy sobie tego wszystkiego bez niej. Nadal trudno nam w to uwierzyć. Jestem już zmęczona od łez, chwilami wydaje mi się, że to tylko wyobrażenie, zły sen, ale potem wzdycham i zdaję sobie sprawę, że to wszystko jest naprawdę, że muszę to przeżyć. Najgorsze, że ta historia jest prawdziwa, że musimy przejść przez to piekło.

- Pamiętam, że jeszcze jakiś czas temu tutaj byliśmy. Siedzieliśmy przy tamtym stoliku – wskazał palcem Niall – Ja jak zwykle nawijałem, ona tylko się uśmiechała, była jakaś nieobecna. Nie zwróciłem na to uwagi. Wydawało mi się, że to tylko zły humor. Nawet przez myśl mi nie przyszło, że po miesiącu będę siedział w tym samym miejscu, po jej pogrzebie,

- Wszyscy znają rozwiązanie gdy jest już za późno. Takie jest życie – powiedziała smutnym głosem Eleanor,

- Ona nie zasłużyła na taki los. Była taka dobra, to nie powinno jej spotkać – pokiwał głową Liam,

Jeszcze przez jakiś czas siedzieliśmy w tej beznadziejnej atmosferze, co jakiś czas, wtrącając coś o Sophie. Za oknem zrobiło się już ciemno. Padał deszcz. Pogoda pasowała do naszego nastroju. Na pogrzebie było wręcz na odwrót. Ciepło, słonecznie, bezchmurnie, wiał lekki wiatr. W taką pogodę każdy powinien nabierać chęci do życia, do zmian, a nie stać na cmentarzu i płakać nad losem osiemnastoletniej dziewczyny, która postanowiła zakończyć swoje życie.

- Chyba czas już się zbierać. Odprowadzę cię – zwrócił się do mnie Robert, kątem oka zwróciłam uwagę, że Harry cicho westchnął

Na szczęście przynajmniej dzisiaj odpuścili sobie kłótnie i głupie docinki.

- Może was podwiozę? Nie zmokniecie – zaproponował Styles,

- Poradzimy sobie – delikatnie uśmiechnął się Robert,

Żegnałam się z każdym po kolei. Przytulaliśmy się, dawaliśmy sobie buziaka w policzek. Każdy mówił mi, żebym się trzymała, że musimy przez to przejść. Cieszę się, że mam takich przyjaciół. Ostatnią osobą, z którą miałam się pożegnać był Harry,

- Jutro się spotkamy. Będę z tobą. Potrzebujesz wsparcia, zaufaj mi, chcę się tobą zaopiekować – powiedział mi na ucho, ja tylko przytuliłam go,

Wyszłam z Robertem na zewnątrz i od razu uderzyła mnie fala zimnego i wilgotnego powietrza. Miałam na sobie tylko koronkową, czarną sukienkę. Mój przyjaciel zdjął z siebie kurtkę i założył mi ją na ramiona.

- Dzięki – powiedziałam cicho,

Do mojego domu było dość daleko, ale taki spacer dobrze nam zrobi. Mimo tego, że jest cholernie zimno, leje jak z cebra. Przynajmniej teraz nie będzie widać łez. Już po kilku minutach byliśmy cali mokrzy. Moje usta zaczęły drżeć, ponieważ całkowicie przemokłam. Szliśmy w ciszy. To takie dziwne. Robert jest teraz dla mnie taki dobry, miły i opiekuńczy, zupełnie jak nie on. Na ulicach były pustki. Westchnęłam i zapytałam się mojego przyjaciela o coś, co dręczyło mnie przez ostatnie dni:

- Uważasz, że to co zrobiła to tchórzostwo czy odwaga? – spojrzałam mu prosto w oczy,

- Kochałem Sophie jak siostrę, mimo, że tego nie okazywałem. Jest mi bardzo ciężko, ale dla mnie to tchórzostwo. Poddała się. Powinna walczyć, walczyć do końca, bo jej problemy były do rozwiązania. Każde problemy są do rozwiązania. Trzeba tylko znaleźć sposób, a jeżeli to mało możliwe to naszą jedyną nadzieją jest czas. Przecież wszystko by się w końcu ułożyło….

- A według mnie postąpiła odważnie. Kto by pomyślał, że taka delikatna Sophie potrafiła tak bardzo się ranić, potrafiła się zabić. Nie każdy miałby na tyle odwagi. Większość z nas nie miałaby jej. Też chciałabym to wszystko cofnąć, chciałabym by się wtedy nie poddała, ale to co zrobiła było bardzo odważne. Postanowiła to zakończyć, zbyt długo była twarda, zbyt długo udawała. To wszystko się w niej kumulowało. Przestała zwracać jakąkolwiek uwagę na najważniejsze wartości, wiesz, przyjaźń, zaufanie, prawda. Nie była już sobą. W ogóle nie doceniała czegoś takiego jak życie, uważała, że jest tak beznadziejna, że jej życie nie jest nic warte. Podjęła ostateczną decyzję – pociągnęłam nosem – Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co czuła gdy stała na krawędzi i gdy wiedziała, że to już koniec, że to jej ostatnie sekundy. Gdy wszyscy chcieliśmy ją powstrzymać,

Robert złapał mnie w pasie i mocno przytulił. Staliśmy na środku ulicy, cali mokrzy. Dlaczego to wszystko musiało tak się potoczyć? To niesprawiedliwe. Nie wyobrażam sobie teraz nic. Wszystko po prostu straciło sens.

- Ona nie chciałaby, żebyś płakała – pocałował mnie w mokre włosy,

- Obiecaj mi, że ty mnie nigdy nie zostawisz – wtuliłam się w niego mocniej,

- Obiecuję. Będę zawsze – uśmiechnął się – Tak jak Molly i reszta,

- Sophie też miała być na zawsze – westchnęłam,

- Razem damy radę – złapał mnie za rękę i ruszyliśmy dalej,

Tę część drogi szliśmy już w zupełnej ciszy. Oboje byliśmy pogrążeni we własnych myślach. Słychać było tylko nasze kroki, ciężkie oddechy i chlust kropel deszczu. Po tak okropnym dniu to działało nawet kojąco. Niech to wszystko minie. Niech coś zacznie wychodzić, niech wszystko się ułoży. Po prostu niech już będzie dobrze.






co sądzicie o zachowaniu Roberta? czy pomiędzy nim a Effy, przez zmianę jego zachowania? a co z Harrym? piszcie w komentarzach co sądzicie o rozdziale? do końca bloga zostało jeszcze 5 rozdziałów. chcemy go zakończyć z jak największą liczbą obserwowanych, więc jeśli jeszcze nas nie obserwujecie - zróbcie to.
przypominamy, o nowym opowiadaniu z przygodami Alexis oraz Amandy - life is a trap